Służba wojskowa a utrata obywatelstwa polskiego po roku 1950
Ustawa z dnia 4 lutego 1950 r. o powszechnym obowiązku wojskowym obowiązywała w okresie od 29 maja 1950 r. do 22 kwietnia 1959 r.
Na jej mocy obowiązkowi wojskowemu podlegali mężczyźni w wieku od 18 do 50 roku życia włącznie. Osoby posiadające stopień oficerski do pułkownika podlegały temu obowiązkowi do 60 roku życia, a stopień generalski – do 65.
Na mocy przepisów ustawy z 1950 r. osoby, które odmówiły lub w inny sposób uchylały się od służby wojskowej lub pomagały w uniknięciu jej innym, mogły otrzymać karę pozbawienia wolności lub nawet karę śmierci. Dodatkowo – sąd orzekał wobec nich utratę praw publicznych i obywatelskich praw honorowych. Jednakże utrata obywatelstwa polskiego nie następowała automatycznie. Co ważne jednak służba w obcym wojsku nie powodowała z mocy ustawy z dnia 4 lutego 1950 r. o powszechnym obowiązku wojskowym utraty obywatelstwa polskiego.
Dlatego z chwilą wejścia w życie w dniu 19 stycznia 1951 r nowej ustawy ustawa o obywatelstwie polskim zniknęła podstawa prawna do utraty obywatelstwa polskiego na skutek służby w obcym wojsku i od tej pory służba w obcej armii nie powodowała już utraty obywatelstwa polskiego.
Na mocy kolejnych ustaw zmieniających przepisy dotyczące polskiego obywatelstwa, również nie wprowadzano regulacji dotyczących sankcji za odmowę służby wojskowej w postaci utraty obywatelstwa polskiego.
Ostatecznie obowiązek powszechnej służby wojskowej w Polsce został zawieszony 1 stycznia 2010 r. w celu uzawodowienia armii.
