Utrata obywatelstwa przez osoby narodowości ukraińskiej, białoruskiej, rosyjskiej, litewskiej, łotewskiej, estońskiej, niemieckiej.
Z chwilą wejścia w życie w dniu 19 stycznia 1951 roku ustawy o obywatelstwie polskim nastąpiła utrata obywatelstwa polskiego przez osoby, które wprawdzie w dniu 31 sierpnia 1939 r. miały obywatelstwo polskie, jednak w dniu wejścia w życie ustawy mieszkają stale za granicą i są narodowości ukraińskiej, białoruskiej, rosyjskiej, litewskiej, łotewskiej, estońskiej, niemieckiej. Wyjątek stanowiły osoby, których małżonek miał obywatelstwo polskie i zamieszkiwał na terenie Polski.
Jak można przypuszczać celem ustawodawcy było pozbawienie obywatelstwa polskiego osób narodowości niepolskiej, które na skutek „wygranej” przez Polskę II wojny światowej znalazły się w ZSRR lub Niemczech (NRD i RFN). Przy okazji jednak utrata obywatelstwa polskiego dotknęła osoby, które zamieszkiwały również na innych kontynentach (np. w Ameryce Południowej) i które wyemigrowały z Polski dużo wcześniej – jeszcze przed wybuchem II wojny światowej.
Powyższe zasady wydają się klarowne warto jednak zwrócić uwagę na jeden aspekt. Otóż nie zawsze utrata obywatelstwa rozciągała się na dzieci osób tracących obywatelstwo. Mogło tak być w przypadku, gdy żona obywatela polskiego tracącego obywatelstwo polskie miała również obywatelstwo polskie i była innej narodowości niż ukraińska, białoruska, rosyjska, litewska, łotewska, estońska czy niemiecka (czyli niekoniecznie narodowości polskiej). Otóż zgodnie z ustawą z 1920 roku o obywatelstwie Państwa polskiego (obowiązującej do 18 stycznia 1951 roku) obywatelstwo polskie nabywało się przez zamążpójście. Oznacza to, że kobieta narodowości dajmy na to argentyńskiej czy też brazylijskiej wychodząc za mąż za obywatela polskiego nabywała obywatelstwo polskie. Dotyczyło to oczywiście również ślubu z obywatelami polskimi narodowości ukraińskiej, białoruskiej, rosyjskiej, litewskiej, łotewskiej, estońskiej, niemieckiej. Z chwilą wejścia w życie ustawy z 1951 roku mąż takiej kobiety tracił wprawdzie obywatelstwo polskie, ale ona w dalszym czasie pozostawała obywatelką polską. Zgodnie bowiem z art. 5 ustawy z 1951 roku zmiana obywatelstwa małżonka nie pociągała za sobą zmiany obywatelstwa drugiego małżonka. Dzieci zrodzone z takiego związku po 19 stycznia 1951 roku nabywały w związku z tym obywatelstwo polskie po matce. Natomiast dzieci urodzone przed 19 stycznia 1951 roku nie traciły obywatelstwa polskiego, gdyż tylko ich ojciec tracił obywatelstwo polskie z tą datą, a nie matka.
