Odmowa służby wojskowej a utrata obywatelstwa polskiego w latach 1918 - 1924
Tymczasowa ustawa o powszechnym obowiązku służby wojskowej obowiązywała w okresie od 28 października 1918 r. do 19 listopada 1924 r.
Na mocy tej ustawy służba wojskowa była obowiązkiem każdego obywatela Państwa Polskiego i obowiązku tego należało dopełnić osobiście.
Obowiązek odbycia czynnej służby wojskowej zaczynał się od 1 stycznia roku, w którym obowiązany ukończył 20 lat i trwał co do zasady 2 lata.
W porównaniu do późniejszych ustaw normujących powszechny obowiązek wojskowy, tymczasowa ustawa o powszechnym obowiązku służby wojskowej z 1918 r. w ogóle nie przewidywała sankcji w sytuacji odmowy służby wojskowej. Oznacza to, że obowiązany do służby, który np. poprzez samowolne opuszczenie jednostki lub stanowiska wojskowego odmówił pełnienia służby, nie tracił obywatelstwa polskiego.
Dwa lata później weszła w życie ustawa z dnia 20 lutego 1920 r. w przedmiocie kar za pogwałcenie przepisów dotyczących powszechnego obowiązku służby wojskowej. Ustawa ta wprowadziła przepisy karne, które przewidywały konsewencje dla osób, które odmówiły pełnienia służby lub próbowały uniknąć jej w inny nielegalny sposób. Kary przewidziane w ustawie to najczęściej areszt lub więzienie (za najgorsze przewinienia nawet do 10 lat pozbawienia wolności).
Jednakże nadal sankcją za odmowę odbycia służby nie była utrata obywatelstwa polskiego.
