Służba wojskowa kobiet urodzonych 20 marca 1926 roku lub później.
Obywatele polscy zobowiązani do czynnej służby wojskowej nie tracili obywatelstwa polskiego gdy nabywali obce obywatelstwo (art. 11 pkt. 1 ustawy z 1920 roku). Zgodnie z powszechnie przyjętymi poglądami doktryny oraz orzecznictwa dotyczyło to mężczyzn w wieku poborowym. Należy jednak przypomnieć, że również kobiety były w pewnym okresie obowiązywania ustawy z 1920 roku obowiązane do pomocniczej służby wojskowej. Zgodnie z § 16 rozporządzenia ministra obrony narodowej z dnia 14 grudnia 1942 r. (Dz.U.1942.11.25 z dnia 1942.12.31 ) pomocnicza służba wojskowa, pełniona przez kobiety, jest równoznaczna z czynną służbą wojskową, która chroniła od utraty obywatelstwa polskiego na skutek nabycia obywatelstwa obcego.
Wskazuje na ten fakt W. Ramus „Instytucje prawa o obywatelstwie polskim” wyd. 1980 s.244. Na podstawie ustawy z dnia 9 kwietnia 1938 r. o powszechnym obowiązku wojskowym (Dz. U. Nr 25, poz. 220 ze zm.) wybrane kategorie kobiet od 19 roku życia do ukończenia 45 roku życia podlegały obowiązkowi pomocniczej służby wojskowej. Od 20 marca 1945 roku obowiązek ten objął już wszystkie kobiety. Natomiast w okresie od dnia 29 maja 1950 r. do 22 kwietnia 1959 obowiązywała ustawa z dnia 4 lutego 1950 r. o powszechnym obowiązku wojskowym (Dz. U. Nr 6, poz. 46). Obowiązkowi wojskowemu podlegały wtedy kobiety do ukończenia od 18 do 40 roku życia (pomocnicza służba wojskowa).
Oznacza to że kobiety w okresie kiedy kobiety podlegały obowiązkowi służby wojskowej nie traciły co do zasady obywatelstwa polskiego na skutek nabycia obywatelstwa obcego. Pogląd jakkolwiek akceptowany w doktrynie nie znalazł do tej pory odzwierciedlenia w orzecznictwie sądów administracyjnych.
Więcej na ten temat czytaj tutaj:
