Nabycie obywatelstwa w 1920 roku

Ludność z byłego Królestwa Polskiego

Aby uzyskać obywatelstwo polskie po odzyskaniu niepodległości przez II RP, ludność zamieszkująca obszary byłego Królestwa Polskiego musiała wykazać się osiedleniem na tym terytorium byłego Cesarstwa Rosyjskiego, które to po I wojnie światowej i wojnie polsko–bolszewickiej 1920 roku przypadło Polsce. Pod pojęciem osiedlenia nie należy jednak rozumieć faktycznego, choćby długotrwałego zamieszkiwania na danym terytorium, a rodzaj więzi publicznoprawnej, łączącej jednostkę z danym terytorium.

Przesłanki nabycia ex lege obywatelstwa polskiego przez osoby pochodzące z obszaru byłego Królestwa Polskiego statuował art. 2 punkt 1 litera a ustawy z 1920 roku o obywatelstwie Państwa Polskiego. Aby uzyskać obywatelstwo polskie z chwilą wejścia w życie niniejszej ustawy, należało być osiedlonym na terytorium Państwa Polskiego i nie posiadać obcego obywatelstwa. Za osiedlonego w rozumieniu wspomnianej ustawy, a więc z mocy prawa będącego obywatelem polskim, był uważany każdy, kto był zapisany lub w czasie istnienia Królestwa miał prawo być zapisany, do ksiąg stałej ludności Królestwa Polskiego. Owym „osiedleniem” należało się wykazać na dzień ogłoszenia wspomnianej wyżej ustawy, to jest 31 stycznia 1920 roku. Nabycie obywatelstwa w myśl przepisów owej ustawy nie było więc uzależnione od faktycznego zamieszkiwania na terytorium Polski.

Kwestię zapisu do ksiąg ludności stałej w Królestwie Polskim oceniać należało według przepisów obowiązujących w czasach jego istnienia. Od strony prawnej sprawę prowadzenia ksiąg ludności stałej w Królestwie Polskim regulowały:

adwokat - sprawy imigracyjne

Kancelaria Adwokacka, Adwokat Piotr Stączek specjalizuje się w prawie imigracyjnym.

adres kancelarii:
02-796 Warszawa, ul. Wąwozowa 11, piętro 3

telefon

tel: 22 499 33 22
faks: 22 448 09 97

Pomoc online