NSA powołał się na poglądy doktryny, że wyjątkowo stan cywilny może być dowodzony także za pomocą innych dowodów (J. Litwin, Prawo o aktach stanu cywilnego, Komentarz, Warszawa 1960, str. 203 i następne; System prawa rodzinnego i opiekuńczego, Warszawa 1985 r., str. 80 i następne). Sąd uznał, że takim dowodem na zawarcie małżeństwa w X 1945, może być orzeczenie Okręgowego Sądu Rabinackiego z 2007 roku.
II OSK 1927/14 - Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie
Wyrok
Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie
z dnia 7 kwietnia 2016 r.
II OSK 1927/14
UZASADNIENIE
Skład orzekający
Przewodniczący: Sędzia NSA Włodzimierz Ryms (spr.).
Sędziowie NSA: Leszek Kamiński, del. Jerzy Stankowski.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej L. O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 kwietnia 2014 r. sygn. akt IV SA/Wa 299/14 w sprawie ze skargi L. O. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia (...) grudnia 2013 r. nr (...) w przedmiocie odmowa stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego
- uchyla zaskarżony wyrok;
- uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia (...) stycznia 2010 r. nr (...);
- zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz skarżącej L. O. kwotę 660 (sześćset sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Uzasadnienie faktyczne
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę L. O. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia (...) grudnia 2013 r. o odmowie stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego.
W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
Minister Spraw Wewnętrznych decyzją z dnia (...) grudnia 2013 r. utrzymał w mocy decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia (...) stycznia 2010 r. o odmowie stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego przez L. O., która nabycie obywatelstwa polskiego wywodziła z tego, że jest ślubnym dzieckiem G. F., który był obywatelem polskim.
Organ wskazał, że w sprawie zastosowanie ma ustawa z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego (Dz. U. RP Nr 7, poz. 44 z późn. zm.). Przepis art. 4 tej ustawy stanowił, iż obywatelstwo polskie nabywało się m.in. przez urodzenie, natomiast zgodnie z art. 5 przez urodzenie dzieci ślubne nabywają obywatelstwo ojca, dzieci nieślubne - obywatelstwo matki. Należało zatem wyjaśnić, czy L. O. urodziła się jako dziecko pochodzące ze związku małżeńskiego S. (S.) W. (F.) i G. F. Jako dowód na zawarcie związku małżeńskiego przez rodziców wnioskodawczyni przedłożyła deklaratywne orzeczenie Okręgowego Sądu Rabinackiego w H. z dnia (...) października 2007 r.
potwierdzające, że F. S. zawarła związek małżeński z F. G. zgodnie z religią Mojżesza i Izraela w Polsce w 1945 r., a z tego związku urodziło się im troje dzieci. Organ wskazał, że orzeczenie nie zawiera informacji o miejscu zawarcia małżeństwa. W toku postępowania odwoławczego pełnomocnik strony przedłożył uwierzytelnioną kopię niemieckiego aktu urodzenia C. F., siostry wnioskodawczyni. Z treści dokumentu tego wynika, że C. F. urodziła się w dniu (...) października 1946 r. w U. (Niemcy) jako córka G. F. i S. (S.) F. nazwisko rodowe W. Organ wystąpił do Konsulatu Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Monachium o udzielenie informacji, czy w księdze urodzeń przy akcie urodzenia nr (...) dotyczącym C. F., znajduje się informacja o zawarciu związku małżeńskiego przez jej rodziców oraz na jakiej podstawie ustalono nazwisko matki. Według uzyskanej z Konsulatu informacji, z adnotacji urzędowych przy akcie urodzenia C. F. wynika, że jej rodzice (jednocześnie rodzice wnioskodawczyni) zawarli związek małżeński w dniu (...) października 1945 r. w C. Organ z urzędu podjął działania mające na celu ustalenie aktu małżeństwa rodziców wnioskodawczyni w Urzędzie Stanu Cywilnego w C., który wyjaśnił, że w okresie 1945-1950 aktu takiego nie zarejestrowano. Organ nie uznał orzeczenia Okręgowego Sądu Rabinackiego za wystarczający dowód zawarcia małżeństwa rodziców strony w świetle prawa polskiego. Stwierdził, że może ono stanowić dowód zawarcia przez rodziców strony małżeństwa w formie religijnej.
Organ wskazał, że o ślubnym pochodzeniu dziecka rozstrzyga prawo ojczyste męża matki z czasu urodzenia się dziecka (art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 2 sierpnia 1926 r. o prawie właściwym dla stosunków prywatnych międzynarodowych - Dz. U. Nr 101, poz. 581 z późn. zm.). Ojciec strony nabył i posiadał obywatelstwo polskie w dacie urodzenia wnioskodawczyni, dlatego zastosowanie znajduje prawo polskie. Organ uwzględnił treść art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 2 sierpnia 1926 r. o prawie właściwym dla stosunków prywatnych międzynarodowych, zgodnie z którym forma zawarcia małżeństwa podlega prawu obowiązującemu w miejscu zawarcia związku małżeńskiego. Brak w orzeczeniu Okręgowego Sądu Rabinackiego w H. z dnia (...) października 2007 r. informacji o dokładnym miejscu zawarcia związku małżeńskiego, nie pozwala jednoznacznie rozstrzygnąć, jaka forma zawarcia małżeństwa odnosiła się do rodziców strony. Przy przyjęciu, że rodzice wnioskodawczyni zawarli związek małżeński w C. w 1945 r., zastosowanie ma rosyjskie prawo małżeńskie z 1836 r., przewidujące zawarcie małżeństwa w formie wyznaniowej. Po dopełnieniu ceremonii zawarcia małżeństwa duchowny obowiązany był spełnić obowiązki urzędnika stanu cywilnego, tj. sporządzić cywilny akt małżeństwa. Organ wskazał, że nie uzyskano dokumentów potwierdzających, że rodzice strony zachowali przy tej czynności formę wymaganą przez obowiązujące wówczas prawo, a zatem, że ich ślub religijny wywołał skutki prawne w polskim prawie rodzinnym. Dowodem na zawarcie małżeństwa przez rodziców wnioskodawczyni nie są również archiwalne dokumenty pochodzące z obozów przesiedleńczych, bowiem sporządzane były one wyłącznie na podstawie oświadczeń osób zainteresowanych, a nie w oparciu o dokumenty źródłowe. Odpis izraelskiego aktu urodzenia wnioskodawczyni również nie jest dowodem na istnienie związku małżeńskiego pomiędzy jej rodzicami, gdyż w dokumencie tym brakuje jakichkolwiek wzmianek o stanie cywilnym rodziców dziecka, jak również informacji o dacie i miejscu zawarcia przez nich związku małżeńskiego. Skarżąca nie przedłożyła także dokumentów stanowiących podstawę sporządzenia aktu urodzenia, które zawierałyby dane w tym zakresie. Z uwagi na powyższe okoliczności organ wykluczył, że L. O. urodziła się jako dziecko ślubne, co prowadzi do wniosku, że wnioskodawczyni mogła nabyć obywatelstwo polskie przez urodzenie wyłącznie w sytuacji, gdy w chwili jej narodzin polskie obywatelstwo posiadała jej matka.
Organ ustalił, że matka wnioskodawczyni S. (S.) F. (W.) nabyła obywatelstwo polskie po swoim ojcu - obywatelu polskim z dniem urodzenia na podstawie art. 4 w zw. z art. 5 ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego. Matka strony zamieszkiwała w S. co najmniej do 20 marca 1937 r. Archiwalna dokumentacja MTS w B. A. potwierdza, że matka wnioskodawczyni po wojnie przebywała w obozach przesiedleńczych na terenie Niemiec. Posługiwała się wówczas danymi S. vel S. F. z d. W. vel W. c. F. i C. ur. dnia (...) maja 1922 r. w C. (lub w S.). W styczniu 1949 r. wraz z G. F. opuściła obóz dla przesiedleńców i uchodźców w ULM S. (Niemcy) i wyjechała do Izraela. Została zarejestrowana w Izraelu jako S. F., c. E. i C., ur. dnia (...) grudnia 1922 r. w Polsce. W dniu 1 marca 1949 r. nabyła obywatelstwo izraelskie. Organ, powołując się na art. 11 pkt 1 ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego oraz art. 6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 7 czerwca 1920 r. w przedmiocie wykonania ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego (Dz. U. RP Nr 52, poz. 320) w brzemieniu ustalonym rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 26 lutego 1938 r. o zmianie rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 7 czerwca 1920 r. w przedmiocie wykonania ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego (Dz. U. RP Nr 16, poz. 114), stwierdził, że matka wnioskodawczyni, nabywając w dniu 1 marca 1949 r., obywatelstwo izraelskie, utraciła polskie obywatelstwo. Skarżąca zatem urodzona 20 marca 1949 r. nie nabyła polskiego obywatelstwa po matce.
Skargę na powyższą decyzję wniosła L. O., zarzucając naruszenie art. 4 pkt 1 w zw. z art. 5 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego, art. 4 w zw. z art. 73 ustawy z dnia 29 września 1986 r. Prawo o aktach stanu cywilnego (Dz. U. z 2004 r. Nr 161, poz. 1688 z późn. zm.) oraz art. 1138 k.p.c., a także art. 7, 75, 76, 78 i 80 k.p.a.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalając skargę, podzielił ocenę organu, że dowodem zawarcia przez rodziców skarżącej małżeństwa skutecznego według prawa polskiego nie jest deklaratywne orzeczenie Okręgowego Sądu Rabinackiego z dnia (...) października 2007 r., które jest wyłącznie dowodem zawarcia małżeństwa w formie religijnej. Nie ma dowodów wskazujących na dochowanie wymogów, ażeby zawarcie małżeństwa w obrządku religijnym wywołało skutki na gruncie prawa rodzinnego, ponieważ w Urzędzie Stanu Cywilnego w C. nie zarejestrowano aktu małżeństwa. Dokumentacja MTS w B. też nie stanowi dowodu pozostawania rodziców skarżącej w związku małżeńskim, bo dokumenty te nie zostały sporządzone w oparciu o materiały źródłowe sporządzone przez państwowe instytucje, ale wyłącznie ustne oświadczenia rodziców skarżącej. W zagranicznym akcie urodzenia skarżącej nie ma wzmianki o stanie cywilnym jej rodziców oraz dacie i miejscu zawarcia przez nich związku małżeńskiego. Z powyższych względów Sąd I instancji ocenił, że organ prawidłowo ustalił, że skarżąca nie jest dzieckiem pochodzącym ze związku małżeńskiego, dlatego obywatelstwo polskie mogła nabyć pod warunkiem, że w chwili jej narodzin matka posiadała polskie obywatelstwo. Sąd podzielił konkluzję organu, że matka skarżącej posiadała obywatelstwo polskie, ale utraciła je w dniu 1 marca 1949 r. wskutek nabycia obywatelstwa izraelskiego, w konsekwencji skarżąca nie nabyła obywatelstwa polskiego po swojej matce przez urodzenie na podstawie art. 4 pkt 1 w zw. z art. 5 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego.
W skardze kasacyjnej skarżąca zarzuciła naruszenie art. 5 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego, art. 13 ust. 1 i 2 oraz art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 2 sierpnia 1926 r. o prawie właściwym dla stosunków międzynarodowych, art. 4 w zw. z art. 73 ustawy z dnia 29 września 1986 r. Prawo o aktach stanu cywilnego, art. 1138 k.p.c., a także art. 3 § 1 i 2, art. 141 § 4, art. 145 § 1 pkt 1 lit. c, art. 151 i art. 135 p.p.s.a. oraz art. 7, 75, 76, 77, 80 i 138 § 2 k.p.a. Skarżąca zarzuciła, że dokonana przez organ i potwierdzona przez Sąd I instancji ocena materiału dowodowego jest błędna, a jedyną przyczyną odmowy stwierdzenia obywatelstwa polskiego był brak w aktach sprawy polskiego aktu małżeństwa rodziców skarżącej. Podniosła, że zgodnie z zasadami sporządzania aktów stanu cywilnego w Izraelu jej akt urodzenia samodzielnie świadczył o pochodzeniu skarżącej jako dziecka ze związku małżeńskiego. Przesądzało o tym wymienienie w akcie danych osobowych ojca i przyjęcie przez dziecko nazwiska ojca. Wskazano, że forma zawarcia małżeństwa rodziców oraz pochodzenia skarżącej ze związku małżeńskiego powinna być oceniana również na podstawie prawa izraelskiego, ponieważ jej ojciec w chwili urodzenia skarżącej posiadał również obywatelstwo izraelskie i zamieszkiwał w Izraelu. Związek małżeński rodziców został zawarty w formie właściwej prawu izraelskiemu, co ustalił Sąd Rabinacki. Jedynie ten sąd jest właściwy do ustalenia, czy doszło do skutecznego zawarcia małżeństwa przez rodziców skarżącej zgodnie z ustawą o jurysdykcji sądów rabinackich. Stąd też orzeczenie to nie tylko wywoływało skutki prawne w sferze prawa izraelskiego, ale również z mocy przepisów k.p.c. i prawa prywatnego międzynarodowego w sferze polskiego prawa cywilnego. Z tych względów należało przyjąć, że skarżąca pochodzi ze związku małżeńskiego i nabyła polskie obywatelstwo po ojcu. Materiał dowodowy zawierał również niemiecki akt urodzenia siostry skarżącej oraz informacje z Konsulatu Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Monachium, że z adnotacji urzędowych przy akcie urodzenia C. F. wynika, iż jej rodzice zawarli związek małżeński w dniu (...) października 1945 r. w C. Z zasad sporządzania aktów urodzenia w Niemczech oraz treści wzmianki do aktu wynika, że doszło do rejestracji dziecka pochodzącego z małżeństwa. Sąd I instancji nie wziął pod uwagę, że z powodów wojennych akt małżeństwa mógł zostać niezarejestrowany bądź księgi mogły zostać zniszczone lub zgubione. W czasie zawarcia małżeństwa przez skarżących obowiązywała religijna forma zawarcia małżeństwa, która była skuteczna w prawie polskim. Skarżąca podniosła też, że wszelkie inne dokumenty pozyskane z archiwów świadczą o tym, że władze traktowały jej rodziców jak małżonków, co również powinno zostać wzięte pod uwagę.
Wskazując takie podstawy kasacyjne skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku, decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia (...) grudnia 2013 r. oraz utrzymanej nią w mocy decyzji Wojewody Mazowieckiego z dnia (...) stycznia 2010 r., a także o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie prawne
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna podlega uwzględnieniu, ponieważ została oparta o usprawiedliwione podstawy.
Przytoczone w podstawach kasacyjnych zarzuty dotyczące naruszenia wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów, zarówno prawa materialnego, jak i przepisów postępowania, sprowadzają się w istocie rzeczy do kwestionowania stanowiska organu, zaakceptowanego przez Sąd pierwszej instancji, że na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, nie było podstaw do ustalenia, że rodzice skarżącej byli małżeństwem i skarżąca nabyła obywatelstwo polskie po ojcu na podstawie art. 5 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego. Problem prawny w tej sprawie został rozstrzygnięty przez Sąd pierwszej instancji na podstawie przyjętego rozumowania, że skoro brak jest aktu małżeństwa rodziców skarżącej i "organ nie uzyskał dokumentów potwierdzających, aby rodzice skarżącej przy zawieraniu małżeństwa zachowali formę wymaganą przez obowiązujące wówczas przepisy prawne", to nie można przyjąć, że "ślub religijny spowodował skutki prawne w polskim prawie rodzinnym".
To stanowisko Sądu pierwszej instancji, akceptujące stanowisko organów, nie jest trafne. Przede wszystkim należy mieć na uwadze, że akt stanu cywilnego, jest jedynie podstawowym dowodem zdarzeń, których dotyczy. Akty stanu cywilnego mają charakter wpisów deklaratoryjnych, a nie konstytutywnych. Oznacza to, że fakty z dziedziny stanu cywilnego istnieją i wywierają skutki prawne od chwili, gdy nastąpiło zdarzenie fizyczne lub gdy dokonano określonej czynności prawnej, a nie od chwili dokonania wpisu do ksiąg stanu cywilnego (sporządzenia aktu). Nie ma znaczenia konstytutywnego sporządzenie aktu małżeństwa - znaczenie takie ma złożenie przez przyszłych małżonków zgodnego oświadczenia woli w sposób prawnie określony. Nie można więc podzielić stanowiska Sądu pierwszej instancji, które sprowadza się do tego, że skoro nie ma dokumentów potwierdzających zawarcie przez rodziców małżeństwa z zachowaniem formy wymaganej przez obowiązujące wówczas przepisy prawne, to ślub religijny nie spowodował skutków prawnych w polskim prawie rodzinnym.
Czym innym jest natomiast moc dowodowa aktów stanu cywilnego. Od wejścia w życie dekretu z dnia 25 września 1945 r. Prawo o aktach stanu cywilnego (dekret wszedł w życie z dniem 1 stycznia 1946 r.), akty stanu cywilnego są przede wszystkim kwalifikowanym dowodem zdarzeń w nich stwierdzonych. Szczególna moc dowodowa aktów stanu cywilnego rozciąga się na akty stanu cywilnego sprzed wejścia w życie dekretu z dnia 25 września 1945 r. Moc dowodową aktów stanu cywilnego, a więc tym samym rolę stanu zarejestrowanego, określa się jako wyłączny dowód zdarzeń w nich stwierdzonych. Akty te stanowią dokumenty urzędowe i są kwalifikowanym dowodem stanu cywilnego, w tym sensie, że złożenie wypisu takiego aktu zwalnia od składania innych dowodów dla wykazania stanu cywilnego. W piśmiennictwie prawniczym przyjmuje się jednak, że wyjątkowo stan cywilny może być dowodzony także za pomocą innych dowodów (J. Litwin, Prawo o aktach stanu cywilnego, Komentarz, Warszawa 1960, str. 203 i następne; System prawa rodzinnego i opiekuńczego, Warszawa 1985 r., str. 80 i następne).
Jeżeli uwzględni się, że rodzice skarżącej zawarli małżeństwo tuż po zakończeniu II wojny światowej, przed wejściem w życie dekretu z dnia 25 września 1945 r. Prawo o aktach stanu cywilnego, w okresie obowiązywania na ziemiach polskich rozproszonych przepisów dotyczących stanu cywilnego uchylonych dekretem z dnia 25 września 1945 r. Przepisy wprowadzające prawo o aktach stanu cywilnego, a także sytuację osobistą osób pochodzenia żydowskiego w okresie wojny i tuż po jej zakończeniu oraz organizowanie się administracji polskiej po zakończeniu wojny, należało przyjąć, że brak aktu małżeństwa rodziców skarżącej nie stoi na przeszkodzie dowodzenia, że rodzice skarżącej zawarli małżeństwo innymi dowodami niż akt małżeństwa. Przemawia za tym także to, że wprawdzie ustalono, że w księgach stanu cywilnego USC w C. z okresu od 1945 r. do 1950 r. akt małżeństwa na nazwisko F. G. - W. S. nie figuruje, to jednak nie są znane przyczyny braku takiego aktu, w sytuacji gdy nie kwestionuje się zawarcia przez nich małżeństwa w formie wyznaniowej.
W skardze kasacyjnej trafnie podniesiono, że zgromadzone w toku postępowania administracyjnego dowody powinny być ocenione łącznie i na podstawie takiej łącznej oceny powinno być dokonane ustalenie czy rodzice skarżącej zawarli małżeństwo, a nie na podstawie każdego dowodu z osobna, zwłaszcza jeżeli dowody te się uzupełniają. Ma rację skarżąca, że suma okoliczności wynikających z poszczególnych dokumentów i ich łączna ocena powinna być podstawą ustalenia, czy jej rodzice zawarli małżeństwo i czy skarżąca jako dziecko ślubne nabyła obywatelstwo ojca na podstawie art. 5 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r., jeżeli jej ojciec posiadał obywatelstwo polskie w dniu jej narodzin. Orzeczenia NSA, na które powołuje się skarżąca dotyczą oceny, w jakich wyjątkowych przypadkach i w jaki sposób może być dowodzone zawarcie małżeństwa, jeżeli brak jest aktu małżeństwa. Natomiast wyrok NSA z dnia 8 maja 2015 r. II OSK 2406/13, na który powołał się organ dotyczy postępowania prowadzonego na podstawie ustawy z dnia 2 kwietnia 2009 r. o obywatelstwie polskim, podczas gdy sprawa skarżącej podlegała rozpoznaniu na podstawie ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim (art. 66 ustawy z dnia 2 kwietnia 2009 r. o obywatelstwie polskim).
Nie został wnikliwie oceniony akt urodzenia siostry skarżącej C. F. urodzonej (...) października 1946 r. w U. (Niemcy) wraz z informacją dodatkową przekazaną przez Konsulat Generalny RP w Monachium. Jeżeli nie jest kwestionowane to, że C. F. jest siostrą skarżącej, to z aktu urodzenia C. F. wynika, że jej rodzice są małżeństwem (zawarli związek małżeński (...) października 1945 r. w C.) i na tej podstawie G. F. został wpisany do aktu urodzenia jako jej ojciec. Oznacza to bowiem, że w tym akcie stanu cywilnego przyjęto domniemanie, iż ojcem dziecka jest mąż matki dziecka, a więc rodzice dziecka są małżeństwem. Z kolei orzeczenie Okręgowego Sądu Rabinackiego w H. z dnia (...) października 2007 r. jest dowodem na to, że rodzice skarżącej zawarli w Polsce w 1945 r. małżeństwo w formie wyznaniowej. Dowody w postaci aktu urodzenia siostry skarżącej wraz z adnotacją urzędową, orzeczenie Okręgowego Sądu Rabinackiego w H. oraz akt urodzenia skarżącej, ocenione łącznie, mogą być podstawą do ustalenia, że rodzice skarżącej byli małżeństwem a skarżąca jest dzieckiem ślubnym. Należy także mieć na uwadze, że potwierdzenie posiadania obywatelstwa polskiego nabytego przez dziecko przez urodzenie po ojcu albo matce wymaga ustalenia nabycia tego obywatelstwa oraz wykazania, że nie doszło do utraty obywatelstwa polskiego.
W tym stanie rzeczy zasadny jest zarzut naruszenia przepisów postępowania, ponieważ Sąd pierwszej instancji oddalił skargę, mimo że były podstawy do stwierdzenia, że zaskarżona decyzja oraz utrzymana nią w mocy decyzja organu pierwszej instancji zostały wydane z naruszeniem art. 7, 75, 77 i 80 k.p.a., a z uwagi na wadliwe ustalenia stanu faktycznego także z naruszeniem art. 5 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego, w związku z art. 4 ustawy z dnia 29 września 1986 r. Prawo o aktach stanu cywilnego. Z tych względów należało uchylić zaskarżony wyrok. Skoro w zakresie podstaw do uwzględnienia skargi kasacyjnej i uchylenia zaskarżonego wyroku wyjaśniona jest dostatecznie także istota sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 188 p.p.s.a., rozpoznał skargę i uchylił decyzje organów obu instancji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c w związku z art. 135 p.p.s.a.
W toku ponownego rozpoznania sprawy organ oceni zgromadzony materiał dowodowy, ewentualnie przeprowadzi dodatkowe dowody, mając na uwadze ocenę prawną i wskazania zawarte w uzasadnieniu wyroku oraz dokona ustaleń koniecznych do rozstrzygnięcia sprawy.
O kosztach postępowania sądowego, w tym o kosztach postępowania kasacyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 200 i 203 pkt 1 p.p.s.a.
