Uchwała Rady Państwa nr 37/56 z dnia 16 maja 1956 r.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 lipca 2008 r. IV SA/Wa 781/08
Nie można uchwały Rady Państwa nr 37/56 z dnia 16 maja 1956 r. w sprawie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego repatriantom niemieckim wydanej na podstawie art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z 1951 r. o obywatelstwie polskim, która przewidywała generalne zezwolenie na zmianę obywatelstwa bez wydawania indywidualnych zezwoleń przez Radę Państwa traktować jako aktu konwalidującego brak indywidualnego zezwolenia w odniesieniu do wnioskodawcy starającego się o zezwolenie na zmianę obywatelstwa na podstawie art. 13 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 ustawy z 1962 r. o obywatelstwie polskim.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 lipca 2007 r. II OSK 1250/06
Uchwała Rady Państwa nr 37/56 z dnia 16 maja 1956 r ta była aktem stosowania prawa. Uchwała ta, jako generalny akt stosowania prawa, nie wywoływała skutków prawnych w stosunku do osób, które do dnia jej podjęcia nie występowały z podaniem o zgodę na zmianę obywatelstwa polskiego. Nie można przyjąć, by zezwolenie mogło dotyczyć wniosków jeszcze nie złożonych i mieć charakter generalnej zgody udzielonej na przyszłość.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 marca 2007 r. IV SA/Wa 135/07
Problem sprowadza się do oceny, czy uchwała Nr 37/56 Rady Państwa z dnia 16 maja 1956 r. w sprawie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego repatriantom niemieckim może być uznana za zezwolenie na zmianę obywatelstwa skarżącego ze skutkiem utraty obywatelstwa polskiego. Organy administracji powołując się na tę uchwałę przyjęły, że był to generalny akt stosowania prawa, podjęty na podstawie art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim (Dz. U. Nr 4, poz. 25 z późn. zm.), obowiązujący także pod rządem ustawy o obywatelstwie polskim z 1962 r., który wiązał organy administracji i stanowił zezwolenie na zmianę obywatelstwa polskiego na obywatelstwo Republiki Federalnej Niemiec zarówno w stosunku do osób, które złożyły prośbę o zezwolenie na zmianę obywatelstwa polskiego i opuściły Polskę, jak i w stosunku do osób, które złożą prośbę o zezwolenie na zmianę obywatelstwa polskiego i opuszczą Polskę (uchwała z dnia 16 maja 1956 r. została uchylona uchwałą Nr 26/28 Rady Państwa z dnia 8 marca 1984 r.). W wyroku NSA z dnia 12 stycznia 2006 r. II OSK 1131/05 oraz z dnia 18 maja 2006 r. Sygn. akt II OSK 1376/05, Naczelny Sąd Administracyjny odwołując się do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 października 2005 r. II OSK 267/05 (ONSA i WSA z 2006 r., z. 2, poz. 66) w którym wyrażono stanowisko, iż uchwała Nr 5/58 Rady Państwa z dnia 23 stycznia 1958 r. w sprawie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego osobom wyjeżdżającym na stały pobyt do państwa Izrael nie mogła stanowić zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego w stosunku do osób, które do daty jej podjęcia nie występowały o zezwolenie na zmianę obywatelstwa, gdyż nie sposób mówić o udzieleniu zezwolenia osobie, która o takie zezwolenie nie występowała. Uznał, iż powyższy pogląd pozostaje aktualny odnośnie do uchwały Nr 37/56 Rady Państwa z dnia 16 maja 1956 r. W ocenie NSA, które to stanowisko w pełni popiera orzekający w niniejszej sprawie skład Sądu, nie można przyjąć, że zezwolenie może dotyczyć wniosków jeszcze nie złożonych i mieć charakter generalnej zgody udzielanej na przyszłość. Z art. 16 ustawy o obywatelstwie polskim z 1962 r. wynika wyraźnie następująca kolejność zdarzeń: najpierw złożenie podania przez zainteresowaną osobę do właściwego organu, następnie przedstawienie wniosku przez właściwego ministra i dopiero wówczas
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 lutego 2007 r. II OSK 509/06
Uchwała nr 37/56 Rady Państwa z dnia 16 maja 1956 r. (uchwała z dnia 16 maja 1956 r. została uchylona uchwałą nr 26/84 Rady Państwa z dnia 8 marca 1984 r.).w sprawie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego repatriantom niemieckim nie może być traktowana jako zezwolenie na zmianę obywatelstwa ze skutkiem powodującym utratę obywatelstwa polskiego, ponieważ nie można uznać, że zezwolenie mogło dotyczyć osoby, która do dnia wydania uchwały nie wystąpiła z wnioskiem o zezwolenie na zmianę obywatelstwa.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 lutego 2007 r. IV SA/Wa 2418/06
Przepisy ustawy z 1962 r. nie przewidywały delegacji dla Rady Państwa do wydawania uchwały regulującej w sposób odmienny od trybu ustawowego kwestie utraty obywatelstwa polskiego. W związku z powyższym nie można uchwały Rady Państwa nr 37/56 z dnia 16 maja 1956 r. w sprawie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego repatriantom niemieckim wydanej na podstawie art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim, która przewidywała generalne zezwolenie na zmianę obywatelstwa bez wydawania indywidualnych zezwoleń przez Radę Państwa traktować jako aktu konwalidującego brak indywidualnego zezwolenia w odniesieniu do wnioskodawcy starającego się o zezwolenie na zmianę obywatelstwa na podstawie art. 13 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 ustawy z 1962 r. (zob. wyrok NSA z dnia 17 września 2001 r., sygn. akt III RN 50/01, OSNP 2002, nr 13, poz. 299).
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 stycznia 2006 r. IV SA/Wa 1341/05
Błędny jest więc pogląd organu odwoławczego, że uchwała Rady Państwa Nr 37/56 stanowi szczególne uregulowanie prawne, które niezależnie od treści uregulowań ustawowych normuje instytucję utraty obywatelstwa polskiego. Uchwała ta wydana została jako akt wykonawczy, powołując upoważnienie ustawowe z art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r., zakończyła więc swój byt prawny w dacie, gdy nowa ustawa o obywatelstwie polskim z dnia 15 lutego 1962 r. weszła w życie, wobec braku innych uregulowań zawartych w przepisach przejściowych tej ostatniej ustawy.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 stycznia 2006 r. IV SA/Wa 1468/05
Błędny jest więc pogląd organu odwoławczego, że uchwała Rady Państwa Nr 37/56 stanowi szczególne uregulowanie prawne, które niezależnie od treści uregulowań ustawowych normuje instytucję utraty obywatelstwa polskiego. Uchwała ta wydana została jako akt wykonawczy, powołując upoważnienie ustawowe z art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r., zakończyła więc swój byt prawny w dacie, gdy nowa ustawa o obywatelstwie polskim z dnia 15 lutego 1962 r. weszła w życie, wobec braku innych uregulowań zawartych w przepisach przejściowych tej ostatniej ustawy.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 stycznia 2006 r.II OSK 1131/05
Uchwała Nr 37/56 Rady Państwa z dnia 16 maja 1956 r. w sprawie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego repatriantom nie mogła stanowić zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego w stosunku do osób, które do daty jej podjęcia nie występowały o zezwolenie na zmianę obywatelstwa, gdyż nie sposób mówić o udzieleniu zezwolenia osobie, która o takie zezwolenie nie występowała. Nie można przyjąć, że zezwolenie może dotyczyć wniosków jeszcze nie złożonych i mieć charakter generalnej zgody udzielanej na przyszłość
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 stycznia 2006 r. IV SA/Wa 544/05
Wykładnia art. 16 ustawy o obywatelstwie polskim z 1962 r. wskazuje na indywidualny charakter zezwolenia odnoszący się do osoby, która o takie zezwolenie wystąpiła, skoro przepis stwierdza, że Rada Państwa orzeka o zezwoleniu na zmianę obywatelstwa, i że zezwolenie następuje na wniosek złożony na skutek podania. Samo oświadczenie strony nie było wystarczającą przesłanka do utraty obywatelstwa
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 stycznia 2006 r. IV SA/Wa 1147/05
Uchwała Rady Państwa nr 37/56 z dnia 15 maja 1956 r. w sprawie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego repatriantom niemieckim, wydana została jako akt wykonawczy, powołując upoważnienie ustawowe z art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim, zakończyła więc swój byt prawny w dacie, gdy nowa ustawa o obywatelstwie polskim z dnia 15 lutego 1962 r. weszła w życie, wobec braku innych uregulowań zawartych w przepisach przejściowych tej ostatniej ustawy.
