II OSK 2598/11, Dopuszczalność zobowiązania strony do udowodnienia okoliczności w sytuacji, gdy organ nie ma możliwości przeprowadzenia niezbędnych czynności wyjaśniających. - Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie
Wyrok
Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie
z dnia 15 listopada 2012 r.
II OSK 2598/11
Dopuszczalność zobowiązania strony do udowodnienia okoliczności w sytuacji, gdy organ nie ma możliwości
przeprowadzenia niezbędnych czynności wyjaśniających.
TEZA aktualna
Gdy strona powołuje się na okoliczności, z których wynikają dla niej określone, pozytywne skutki prawne, dopuszczalne jest zobowiązanie jej do udowodnienia tych okoliczności, ale wyłącznie w sytuacji, gdy organ nie ma możliwości przeprowadzić niezbędnych czynności wyjaśniających we własnym zakresie. Taki przypadek ma miejsce w sprawach dotyczących stwierdzenia posiadania lub utraty obywatelstwa polskiego, w których podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia stanowi art. 11 pkt 2 ustawy z 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego, albowiem możliwości prawne organów administracji w zakresie zebrania wszystkich istotnych dowodów w sprawie są ograniczone ze względu na konieczność uzyskania tych dowodów od organów państwa obcego.
UZASADNIENIE
Skład orzekający
Przewodniczący: Sędzia NSA Zofia Flasińska (spr.).
Sędziowie:, del. WSA Bogusław Jażdżyk, NSA Małgorzata Stahl.
Sentencja
Dnia 15 listopada 2012 r. Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej D. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 września 2011 r. sygn. akt IV SA/Wa 1065/11 w sprawie ze skargi D. B. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia (...) maja 2011 r. nr (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego
1. uchyla zaskarżony wyrok i zaskarżoną decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji,
2. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych na rzecz D. B. kwotę 700 (siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie faktyczne
Wyrokiem z dnia 21 września 2011 r. (sygn. akt IV SA/Wa 1065/11) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę D. B. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia (...) maja 2011 r., utrzymującą w mocy decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia (...) sierpnia 2009 r. o odmowie stwierdzenia posiadania przez skarżącą obywatelstwa polskiego.
Sąd wskazał, że zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim (Dz. U. Nr 4, poz. 25 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym w dniu 26 grudnia 1953 r., tj. w dniu urodzenia się wnioskodawczyni, dziecko nabywa obywatelstwo polskie, gdy oboje rodzice są obywatelami polskimi lub jedno z rodziców jest obywatelem polskim, a drugie jest nieznane albo nieznane lub nieokreślone jest jego obywatelstwo. Zgodnie zaś z art. 9 w związku art. 8 ust. 1 tej ustawy dziecko rodziców, z których jedno jest obywatelem polskim, drugie zaś obywatelem innego państwa, nabywało przez urodzenie obywatelstwo polskie. Wnioskodawczyni mogła więc nabyć obywatelstwo polskie z mocy prawa, gdyby w dniu jej urodzenia przynajmniej jedno z jej rodziców: M. T. lub S. z d. I. posiadało obywatelstwo polskie. Sąd wskazał, że jeżeli chodzi o matkę skarżącej - S. z d. I. - z twierdzeń wnioskodawczyni wynika, że nie posiada ona żadnych dokumentów dotyczących swej matki, w związku z czym ubiega się o poświadczenie polskiego obywatelstwa po swoim ojcu.
Zasadnie więc - w ocenie Sądu I instancji - dalsze ustalenia organu dotyczyły jedynie kwestii, czy ojciec skarżącej posiadał obywatelstwo polskie i nie utracił go do dnia jej narodzin. Sąd podzielił argumentację prawną organów administracji, iż M. T. nie utracił obywatelstwa polskich na podstawie art. 11 pkt 1 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego (Dz. U. RP Nr 7, poz. 44 z późn. zm.) w związku z nabyciem obywatelstwa izraelskiego w dniu 14 sierpnia 1948 r. Zgodnie z ustawą z dnia 9 kwietnia 1938 r. o powszechnym obowiązku wojskowym (Dz. U. Nr 25, poz. 220 z późn. zm.), która obowiązywała w chwili nabycia obywatelstwa izraelskiego przez M. T., obowiązek wojskowy ciążył na mężczyznach do ukończenia 60 roku życia. Ojciec wnioskodawczyni w dniu nabycia obywatelstwa izraelskiego miał 28 lat i podlegał obowiązkowi wojskowemu. Obowiązkowi temu podlegał również na podstawie przepisów późniejszej ustawy z dnia 4 lutego 1950 r. o powszechnym obowiązku wojskowym (Dz. U. Nr 6, poz. 46). W związku z tym M. T. - zgodnie z art. 11 pkt 1 ustawy - mógł utracić obywatelstwo polskie dopiero po uzyskaniu zwolnienia od powszechnego obowiązku wojskowego. Brak jest jednak dowodów, że ojciec skarżącej takie zwolnienie uzyskał.
Sąd wskazał, iż zgodnie z art. 11 pkt 2 ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego utrata obywatelstwa polskiego następowała również z mocy prawa przez wstąpienie do służby wojskowej w państwie obcym bez zgody właściwego wojewody, wyrażonej, w przypadkach zamiaru wstąpienia do służby wojskowej w państwie obcym, w porozumieniu z właściwym dowódcą okręgu korpusu. Kluczową kwestią dla rozstrzygnięcia tej sprawy było więc ustalenie, czy ojciec skarżącej przed dniem jej narodzin wstąpił do służby wojskowej w Izraelu, przy czym pojęcia "służby wojskowej" nie można ograniczać do czynnej służby wojskowej, co jest jednolicie przyjmowane w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Sąd I instancji stwierdził, że zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala na jednoznaczne ustalenie, że ojciec skarżącej nie odbył służby wojskowej w armii izraelskiej. Skarżąca przedstawiła pięć zaświadczeń dotyczących służby wojskowej jej ojca: z dnia 30 stycznia 2007 r., z dnia 15 listopada 2007 r., z dnia 11 stycznia 2010 r., z dnia 20 października 2010 r. oraz z dnia 22 lutego 2011 r.
W zaświadczeniu z dnia 15 listopada 2007 r. wystawionym przez SOI - Centrum Skomputeryzowanej Ewidencji Kadr stwierdza się, że szer. M. T., nr służbowy (...), nr tożsamości (...), podlegał służbie rezerwowej w okresie od 12 kwietnia 1949 r. do 30 października 1959 r. z mocy ustawy o służbie obronnej, nakładającej obowiązek odbycia służby przez każdego obywatela i stałego mieszkańca Państwa Izrael. W zaświadczeniu wskazano, że niestawienie się do służby według powyższej ustawy spowodowałoby postawienie przed sąd i ukaranie, a zaświadczenie odnosi się tylko i wyłącznie do okresu, w którym wymieniony podlegał służbie rezerwowej, nie świadczy zaś o tym, czy odbywał zasadniczą albo zawodową służbę wojskową. Dokument ten został podpisany przez ppłk R. L. - Oficera Miasta Tel Awiw. Pozostałe zaświadczenia nie stwierdzają, aby ojciec skarżącej odbył służbę wojskową w armii izraelskiej. I tak:
W zaświadczeniu wydanym w dniu 30 stycznia 2007 r. przez Biuro Poborowe Hajfa, Wydział Kontroli Stawiennictwa stwierdzono, że ojciec skarżącej nie figuruje w komputerach SOI. Dokument został podpisany przez szeregowego L. T. z Wydziału Kontroli Biura Poborowego Hajfa. Zwrócić należy uwagę, że zaświadczenie to wydał z bazy Wydziału Kontroli Biura Poborowego Hajfa po sprawdzeniu jedynie swej bazy komputerowej.
W zaświadczeniu wydanym w dniu 11 stycznia 2010 r. stwierdzono, że ojciec skarżącej nie odbył służby zasadniczej, zawodowej, rezerwowej, ani żadnej innej w SOI. Dokument ten został podpisany przez pułkownika I. K., Oficera Miasta Rehowot.
Zaświadczenie wydane w dniu 20 października 2010 r. przez SOI, Oficera Miasta Rehowot, stwierdza, iż zaświadczenie o nieodbyciu służby w SOI wydane dnia 11 stycznia 2010 r. zawiera najbardziej aktualne dane odnośnie służby wojskowej ojca skarżącej, zgodnie z zapisami SOI w dacie wydania dokumentu. Dokument ten anuluje poprzedni dokument wydany w tej sprawie. Zaświadczenie odzwierciedla stan na dzień wydania. Dokument ten został podpisany przez pułkownika I. K., Oficera Miasta Rehowot;
Z kolei zaświadczenie wydane w dniu 22 lutego 2011 r. przez SOI, Oficera Miasta Rehowot, stwierdza, iż po dodatkowych poszukiwaniach przeprowadzonych w archiwum SOI ponownie zaświadcza się, iż zaświadczenie o nieodbyciu służby w SOI wydane 11 stycznia 2010 r. zawiera najbardziej aktualne dane odnośnie służby wojskowej ojca wnioskodawczyni, zgodnie z zapisami SOI w dacie wydania dokumentu. Z uwagi na fakt, iż informacje o służbie wojskowej obywateli z okresu powstawania Państwa Izrael nie znajdują się z skomputeryzowanych zasobach danych SOI, tylko w archiwum SOI, poszukiwanie wnioskowanych danych odbywało się ręcznie, dlatego też w odosobnionych przypadkach wydawane zaświadczenia są błędne, co jest wynikiem ludzkiej pomyłki, która zaistniała podczas ręcznego poszukiwania w archiwum, wszystko wskazuje na to, iż właśnie z powodu takiej omyłki wydano w przeszłości błędne zaświadczenie o obowiązku służby wojskowej. Dokument ten został podpisany przez pułkownika I. K., Oficera Miasta Rehowot.
Sąd I instancji stwierdził, że zachodzi sprzeczność między przedstawionymi przez skarżącą zaświadczeniami wystawionymi przez Siły Obrony Izraela odnośnie okoliczności ewentualnej służby wojskowej jej ojca. W ocenie Sądu, nie można uznać, że stwierdzające służbę w rezerwie zaświadczenie z dnia 15 listopada 2007 r. zostało wycofane z obiegu prawnego, ponieważ w anulującym je zaświadczeniu z dnia 20 października 2010 r. nie wskazano trybu, podstawy prawnej ani przyczyny anulowania zaświadczenia z dnia 15 listopada 2007 r. W zaświadczeniu z dnia 22 lutego 2011 r. wskazano jedynie przyczynę anulowania zaświadczenia z dnia 15 listopada 2007 r. Ponadto powyższe zaświadczenia zostały wydane przez różne jednostki organizacyjne armii izraelskiej, co niewątpliwie miało wpływ na ocenę ich wiarygodności.
Zdaniem Sądu, organ w toku prowadzonego postępowania administracyjnego podejmował wszelkie czynności mające na celu wyczerpujące wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy. W tym kontekście zwrócić należy uwagę na odmowę udzielenia pomocy prawnej Ministrowi przez organy administracji Izraela w zakresie wyjaśnienia wielu kwestii mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (por. pismo Dyrektora Departamentu Obywatelstwa i Repatriacji MSWiA z dnia 20 października 2008 r. do Dyrektora Departamentu Konsularnego i Polonii MSZ; pismo Dyrektora Departamentu Konsularnego i Polonii MSZ z dnia 14 stycznia 2009 r. do Dyrektora Departamentu Obywatelstwa i Repatriacji MSWiA; pismo Wydziału Konsularnego Ambasady RP w Tel Awiwie z dnia 6 lutego 2009 r.). Z ostatniego z tych pism wynika, że bez wniosku sądu organy izraelskie nie udzielą pomocy prawnej m.in. w zakresie wyjaśnienia, czy zapis, że dana osoba nie figuruje w ewidencji SOI jednoznacznie oznacza, że nie została powołana do służby w SOI. Tym samym wszelkie możliwości uzyskania przez organ na jego wniosek jakichkolwiek dokumentów istotnych dla rozstrzygnięcia zostały przekreślone.
W świetle powyższego Sąd I instancji stwierdził, że nieuprawniony jest zarzut skargi wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem art. 7, 76 § 1, art. 77 i art. 80 k.p.a. Organ, uznając za wiarygodne zaświadczenie z dnia 15 listopada 2007 r. o odbyciu przez ojca skarżącej rezerwowej służby wojskowej od 12 kwietnia 1949 r. do 30 października 1959 r., nie przekroczył granic zasady swobodnej oceny dowodów.
Skargę kasacyjną od tego wyroku wniosła D. B., podnosząc zarzuty naruszenia:
- art. 11 pkt 2 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że ojciec skarżącej utracił obywatelstwo polskie z powodu wstąpienia do służby rezerwowej w Izraelu przed 19 stycznia 1951 r.,
- art. 3 § 1 i 2, art. 141 § 4, art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c, art. 151p.p.s.a. oraz art. 134p.p.s.a. ponieważ Sąd nie uwzględnił podniesionych w skardze zarzutów naruszenia art. 7,76,77, 80 i 138 § 2 k.p.a. i wykroczył poza zakres swobodnej oceny dowodów, błędnie ustalając stan faktyczny w sprawie w zakresie wystąpienia przesłanki z art. 11 pkt 2 ustawy i oddalił skargę, zamiast uchylić decyzje organów obu instancji.
Strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i zaskarżonej decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia (...) maja 2011 r. oraz decyzji organu I instancji, jak również o zasądzenie kosztów postępowania.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej pełnomocnik skarżącej wskazał, że skarżąca miała pewność, że jej ojciec z powodu stanu zdrowia nie mógł pełnić żadnego rodzaju służby wojskowej w Izraelu. Z tego względu zwróciła się do właściwych właz wojskowych o weryfikację treści zaświadczenia z dnia 15 listopada 2007 r. W odpowiedzi na jej wniosek dodatkowo przedstawiła zaświadczenia z dnia 20 października 2010 r. i 22 lutego 2011 r., z których wynikało, że uprzednie zaświadczenia zawiera nieprawdziwą informację o służbie jej ojca w Wojsku Izraela oraz że błąd ten był wynikiem ludzkiej pomyłki przy odbywaniu kwerendy archiwum środkami tradycyjnymi.
Uzasadnienie prawne
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna ma usprawiedliwione podstawy.
Kwestią sporną w tej sprawie jest to, czy ojciec skarżącej D. B. - M. T. utracił obywatelstwo polskie na podstawie art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego (Dz. U. RP Nr 7, poz. 44 z późn. zm.) w związku ze wstąpieniem do służby w wojsku izraelskim. Istotną okolicznością faktyczną podlegającą ustaleniu w tym postępowaniu było więc to, czy i w jakim okresie M. T. odbywał służbę zawodową, zasadniczą lub rezerwową w wojsku izraelskim.
Zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej wyrażoną w art. 7 k.p.a., w toku postępowania organy administracji publicznej z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy. W doktrynie wskazuje się, że z zasady tej wynika dla organu administracji publicznej m.in. obowiązek określenia z urzędu jakie dowody są niezbędne dla ustalenia stanu faktycznego sprawy. Kierując się normą prawa materialnego, organ ocenia, jakie fakty mają istotne znaczenie dla sprawy, czy wymagają one udowodnienia i jakie dowody dla udowodnienia tych faktów są potrzebne (B. Adamiak (w:) B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Wyd. 11, Warszawa 2011, s. 57). Ponadto przepis art. 77 § 1 k.p.a. nakazuje organowi administracji zebrać i rozpatrzyć materiał dowodowy w sposób wyczerpujący.
Postępowanie dowodowe oparte jest na zasadzie oficjalności, a więc to organ z urzędu ma obowiązek przeprowadzenia dowodów służących ustaleniu stanu faktycznego sprawy, jednakże strona nie jest zwolniona ze współdziałania w realizacji tego obowiązku. W wyroku z dnia 20 stycznia 2010 r., II OSK 67/09 (publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, www.nsa.gov.pl) Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż strona może być zobowiązana do współudziału w obowiązku zebrania materiału dowodowego wtedy, gdy to konstrukcja przepisów materialnoprawnych wymusza udowodnienie przez nią określonych, najczęściej zgodnych z twierdzeniem tejże strony, faktów (por. wyrok NSA z 15 kwietnia 2008 r. sygn. II OSK 1793/07). Ponadto, gdy strona powołuje się na okoliczności, z których wynikają dla niej określone, pozytywne skutki prawne, dopuszczalne jest zobowiązanie jej do udowodnienia tych okoliczności, ale wyłącznie w sytuacji, gdy organ nie ma możliwości przeprowadzić niezbędnych czynności wyjaśniających we własnym zakresie (por. wyrok NSA z 13 października 2009 r. sygn. II OSK 1568/08). Ten drugi przypadek ma miejsce w sprawach dotyczących stwierdzenia posiadania lub utraty obywatelstwa polskiego, w których podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia stanowi art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego, albowiem możliwości prawne organów administracji w zakresie zebrania wszystkich istotnych dowodów w sprawie są ograniczone ze względu na konieczność uzyskania tych dowodów od organów państwa obcego. Naczelny Sąd Administracyjny wskazał w wyroku z dnia 26 stycznia 2011 r., II OSK 633/10 (publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, www.nsa.gov.pl), że jakkolwiek postępowanie dowodowe prowadzone jest przez organ administracji, to fakt niepodlegania obowiązkom wojskowym w państwie obcym powinien zostać wykazany przez obywatela tego państwa, w którym służba wojskowa miałaby być odbywana, a zatem to na skarżącym spoczywał ciężar procesowy udowodnienia dostępnymi mu środkami dowodowymi, że jego ojciec nabył obywatelstwo izraelskie, niemniej nie służył w siłach zbrojnych Izraela ani też nie ciążyły na nim jakiekolwiek obowiązki wojskowe w czasie, gdy w świetle przepisów prawa polskiego wstąpienie do służby wojskowej w państwie obcym skutkowało utratą obywatelstwa polskiego.
W rozpoznawanej sprawie w toku postępowania wyjaśniającego prowadzonego zarówno przez organ I instancji, jak i organ odwoławczy skarżąca przedstawiła pięć zaświadczeń wystawionych przez Siły Obrony Izraela dotyczących odbywania przez jej ojca służby w wojsku izraelskim: z dnia 30 stycznia 2007 r., z dnia 15 listopada 2007 r., z dnia 11 stycznia 2010 r., z dnia 20 października 2010 r. oraz z dnia 22 lutego 2011 r. Sąd I instancji podzielił pogląd organu odwoławczego, który oparł podjęte rozstrzygnięcie na treści zaświadczenia z dnia 15 listopada 2007 r. wystawionego przez SOI - Centrum Skomputeryzowanej Ewidencji Kadr, w którym stwierdzono, że szer. M. T., nr służbowy (...), nr tożsamości (...), podlegał służbie rezerwowej w okresie od 12 kwietnia 1949 r. do 30 października 1959 r.
Organ odwoławczy, ani Sąd I instancji nie dał natomiast wiary pozostałym zaświadczeniom przedstawionym przez stronę, z których wynikało, że ojciec skarżącej nie odbył służby zasadniczej, zawodowej, rezerwowej, ani żadnej innej w wojsku izraelskim (zaświadczenie z dnia 11 stycznia 2010 r.), a zaświadczenie z dnia 15 listopada 2007 r. jest błędne i zostało wydane na skutek ludzkiej pomyłki, która zaistniała podczas ręcznego poszukiwania w archiwum (zaświadczenia z dnia 20 października 2010 r. i 22 lutego 2011 r.).
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, wobec odmiennej treści zaświadczenia z dnia 15 listopada 2007 r. i pozostałych zaświadczeń dotyczących odbywania służby wojskowej w Izraelu przez ojca skarżącej, organ administracji - na podstawie powołanych przepisów - obowiązany był do szczegółowego wyjaśnienia tych sprzeczności i jednoznacznego ustalenia tej okoliczności faktycznej. Skoro w zaświadczeniu z dnia 20 października 2010 r. stwierdzono, że anuluje się zaświadczenie z dnia 15 listopada 2007 r., a w zaświadczeniu z dnia 22 lutego 2011 r., że jest ono błędne i zostało wydane omyłkowo, to organ odwoławczy powinien dążyć do wyjaśnienia rozbieżności w treści tych zaświadczeń, szczegółowo formułując żądanie przedstawienia przez stronę dokumentu uzyskanego od odpowiednich władz wojskowych Izraela wyjaśniającego te wątpliwości. W szczególności należało ustalić na jakiej podstawie anulowano zaświadczenie z dnia 15 listopada 2007 r., dlaczego w tym zaświadczeniu ojcu skarżącej został przypisany konkretny numer służbowy i określono daty pełnienia przez niego służby w wojsku izraelskim i ewentualnie jakiej osoby dotyczyły te dane. Wyjaśnienia ponadto wymaga czy wpływ na treść przedstawionych przez skarżącą zaświadczeń miało to, że zostały one wydane przez różne organy Sił Obrony Izraela o odmiennej właściwości terytorialnej (zaświadczenie z dnia 15 listopada 2007 r. wystawione zostało przez Siły Obrony Izraela - Centrum Skomputeryzowanej Ewidencji Kadr, zaświadczenie z dnia 30 stycznia 2007 r. przez Biuro Poborowe Hajfa, Wydział Kontroli Stawiennictwa, a zaświadczenia z dnia 11 stycznia 2010 r., 20 października 2010 r. i 22 lutego 2011 r. przez Siły Obrony Izraela, Oficera Miasta Rehowot). Dopiero po uzyskaniu tych informacji organ odwoławczy powinien ocenić na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy okoliczność odbywania służby wojskowej w Izraelu przez ojca skarżącej została udowodniona (art. 80 k.p.a.).
W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zasadny zarzut skargi kasacyjnej naruszenia przez Sąd I instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. cp.p.s.a. i art. 151p.p.s.a. w zw. z art. 7, 77, 80 k.p.a., albowiem Sąd oddalił skargę w tej sprawie, pomimo tego, że postępowanie wyjaśniające zostało przeprowadzone przez organ odwoławczy z naruszeniem wskazanych przepisów k.p.a.
W tej sytuacji rozpatrywanie podniesionego w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia prawa materialnego tj. art. 11 pkt 2 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że ojciec skarżącej utracił obywatelstwo polskie z powodu wstąpienia do służby rezerwowej w Izraelu przed 19 stycznia 1951 r. jest przedwczesne, albowiem dopiero prawidłowe ustalenie przez organ odwoławczy stanu faktycznego sprawy w zakresie służby wojskowej ojca skarżącej w państwie obcym stanowić będzie podstawę do zastosowania w tej sprawie prawa materialnego.
Mając na uwadze powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188p.p.s.a. uchylił zaskarżony wyrok, rozpoznał skargę na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia (...) maja 2011 r. i uchylił również tę decyzję na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. cp.p.s.a. jako wydaną z naruszeniem art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 203 pkt 1p.p.s.a. i art. 200p.p.s.a.
