Wyrok
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie
z dnia 28 lutego 2006 r.
IV SA/Wa 2230/05
TEZA aktualna
Pochodna utrata przez małoletnie dziecko zrodzone w związku małżeńskim obywatelstwa polskiego na zasadzie art. 13 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego mogła nastąpić tylko w następstwie utraty tego obywatelstwa przez jego ojca. Bez wpływu natomiast na status obywatelski dziecka pozostawały zmiany w statusie obywatelskim jego matki, nawet wtedy gdy ta po śmierci ojca dziecka samodzielnie sprawowała nad nim władzę rodzicielską.
UZASADNIENIE
Skład orzekający
Przewodniczący: Sędzia WSA Małgorzata Miron.
Sędziowie Asesorzy WSA: Marian Wolanin, Tomasz Wykowski (spr.).
Protokolant: Piotr Jędrasik.
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 lutego 2006 r. sprawy ze skargi Zvi E. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 14 września 2005 r. w przedmiocie stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego
1)
uchyla zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji,
2)
zasądza od Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców na rzecz skarżącego Zvi E. kwotę 530 (pięćset trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie faktyczne
Zaskarżoną decyzją z dnia 14 września 2005 r., Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców, zwany dalej "Prezesem Urzędu" - uchylił decyzję Wojewody Podkarpackiego z dnia 26 kwietnia 2004 r., stwierdzającą utratę obywatelstwa polskiego przez Henryka E., syna Kazimierza i Estery z domu A. i odmówił stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego przez Henryka E. obecnie Zvi E.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Prezes Urzędu wskazał, iż: (-) pismem z dnia 16 października 2003 r. Wydział Konsularny Ambasady RP w Tel-Awiwie przesłał do Wydziału Spraw Obywatelskich i Migracji Podkarpackiego Urzędu Wojewódzkiego w Rzeszowie wniosek Zvi E. z dnia 27 lipca 2003 r. o stwierdzenie posiadania bądź utraty obywatelstwa polskiego, (-) po rozpatrzeniu wniosku decyzją z dnia 26 kwietnia 2004 r. Wojewoda Podkarpacki stwierdził utratę obywatelstwa polskiego przez wnioskodawcę, (-) decyzją z dnia 29 września 2004 r., po rozpatrzeniu odwołania wnioskodawcy, Prezes Urzędu utrzymał w mocy decyzję Wojewody Podkarpackiego z dnia 26 kwietnia 2004 r., (-) wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2005 r., wydanym w sprawie o sygn. akt II SA/Wa 2480/04, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Prezesa Urzędu z dnia 29 września 2004 r., podnosząc, iż organ naruszył przepis art. 17 ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim (Dz. U. z 2000 r. Nr 28, poz. 353 ze zm.), zwanej dalej "ustawą z 1962 r.", oraz art. 104 i art. 61 § 4 k.p.a. poprzez nieustalenie właściwego żądania wnioskodawcy, jak też nie dokonał wnikliwej analizy art. 13 w związku z art. 11 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego (Dz. U. R. P. Nr 7, poz. 44).
Prezes Urzędu stwierdził dalej, iż po ponownym rozpatrzeniu odwołania wnioskodawcy od decyzji Wojewody Podkarpackiego, stosując się do ocen sformułowanych w wyroku Sądu, za zasadne uznał uchylenie decyzji organu I instancji. Wyjaśniając motywy powyższego, Prezes Urzędu wskazał, iż: (-) art. 17 ust. 4 ustawy z 1962 r. umocowuje organ administracji do wydania czterech rodzajów orzeczeń o charakterze deklaratoryjnym: 1) stwierdzającego posiadanie obywatelstwa polskiego, 2) stwierdzającego utratę obywatelstwa polskiego, 3) odmawiającego stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego, 4) odmawiającego stwierdzenia utraty obywatelstwa polskiego, (-) wprawdzie wniosek wszczynający w niniejszej sprawie postępowanie administracyjne dotyczył stwierdzenia posiadania lub utraty obywatelstwa polskiego, niemniej - na co w swoim wyroku zwrócił uwagę Sąd - nie budzi wątpliwości, że żądanie wnioskodawcy nakierowane było na wydanie decyzji stwierdzającej posiadanie obywatelstwa polskiego, nie zaś jego utraty, (-) z racji tego, iż orzeczenie Wojewody stwierdziło utratę przez wnioskodawcę obywatelstwa polskiego, przyjąć należy, iż wykroczyło ono poza żądanie wniosku.
Wyjaśniając natomiast przesłanki merytorycznej części własnej decyzji, tj. odmówienia wnioskodawcy stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego, Prezes Urzędu wskazał na następujące okoliczności faktyczne: (-) wnioskodawca Zvi E. urodził się jako Henryk E., obywatel polski, syn Kazimierza i Estery z domu A. w dniu 13 września 1938 r. w S., (-) ojciec wnioskodawcy zmarł w czasie wojny, (-) w 1947 r. wnioskodawca osiedlił się wraz z matką w Palestynie, a w dniu 15 maja 1948 r. oboje nabyli obywatelstwo izraelskie.
Dokonując oceny skutków prawnych wskazanych wyżej zdarzeń, Prezes Urzędu wskazał, iż ocenę tę należy oprzeć na przepisach ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego, zwanej dalej "ustawą z 1920 r." albo "ustawą", albowiem pod jej rządami zdarzenia te miały miejsce.
Prezes Urzędu wskazał, iż: (-) zgodnie z art. 11 pkt 1 ustawy z 1920 r. utrata obywatelstwa polskiego następowała poprzez nabycie obywatelstwa polskiego, (-) zgodnie z art. 13 ustawy nadanie i utrata obywatelstwa polskiego - jeżeli inaczej nie zastrzegało postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych - rozciągało się na żonę nabywającego lub tracącego obywatelstwo polskie oraz na jego dzieci w wieku do lat 18, (-) przepis art. 13 ustawy był z jednej strony wyrazem jednolitości obywatelstwa małżonków i ich małoletnich dzieci, z drugiej zaś wyrazem nierówności praw kobiet i mężczyzn - standardu na gruncie ówczesnego ustawodawstwa większości krajów, (-) w myśl art. 13 ustawy utrata obywatelstwa polskiego przez żonę i dzieci miały charakter pochodny, tzn. żona i dzieci nie musiały odpowiadać warunkom wymaganym przez poszczególne przepisy, ważne było, aby spełniał je mąż lub ojciec.
W ocenie organu wnioskodawca utracił obywatelstwo polskie na zasadzie art. 13 ustawy, tj. w sposób pochodny. Utrata ta nie wiązała się z tym, iż obywatelstwo polskie miałby utracić ojciec wnioskodawcy (osoba ta zmarła bowiem w czasie wojny), a z tym, iż obywatelstwo to utraciła jego matka Estera E. (nabywając obywatelstwo izraelskie). Organ wskazał, iż podstawą takiej oceny jest rozszerzająca wykładnia art. 13 ustawy, zgodnie z którą reżim obywatelski dziecka może być determinowany nie tylko reżimem obywatelskim jego ojca, ale również reżimem obywatelskim opiekuna sprawującego władzę rodzicielską (po śmierci Kazimierza E. Estera E. sprawowała prawną opiekę nad wnioskodawcą).
Prezes Urzędu podniósł, iż do takich wniosków prowadzi wykładnia systemowa oparta o zestawienie art. 13 ustawy z 1920 r. z przepisami: (-) Genewskiej Deklaracji Praw Dziecka przyjętej przez Ligę Narodów w dniu 26 września 1924 r., (-) dekretu z dnia 22 stycznia 1946 r. - Prawo rodzinne (Dz. U. Nr 6, poz. 52 ze zm.), (-) art. 5 ustawy z dnia 31 marca 1938 r. o pozbawieniu obywatelstwa (Dz. U. Nr 22, poz. 191), obowiązującymi w chwili nabycia obywatelstwa obcego przez małoletniego wówczas Henryka E. Z przepisów tych wynika norma, usankcjonowana w prawie międzynarodowym, w myśl której zapewnienie skuteczności sprawowania władzy rodzicielskiej wymaga dążenia do tego, aby rodzice i ich dzieci posiadały jedno - to samo - obywatelstwo.
W ocenie organu wykładnia taka bierze pod uwagę podstawowe prawo dziecka - prawo do opieki rodziców oraz dobro rodziny.
Kierując się powyższymi przesłankami organ skonkludował, iż: (-) w dniu 15 maja 1948 r. matka wnioskodawcy - Estera E. nabyła obywatelstwo państwa Izrael, (-) wraz z zajściem tego zdarzenia Estera E. automatycznie utraciła obywatelstwo polskie (na zasadzie art. 11 pkt 1 ustawy), (-) skutkiem powyższego, na zasadzie art. 13 ustawy obywatelstwo takie utracił w sposób pochodny także wnioskodawca.
Skargę na powyższą decyzję wniósł Zvi E., zarzucając Prezesowi Urzędu: (-) naruszenie prawa materialnego - art. 1 ustawy z 1962 r., ewentualnie art. 2 ustawy z 1920 r., albowiem skarżący jest obywatelem polskim, co powinno skutkować wydaniem przez organ decyzji odpowiadającej żądaniu wniosku, (-) naruszenie art. 17 ust. 4 ustawy z 1962 r., art. 138 § 1 pkt 2 w związku z art. 6, 7, 11, 89 i 107 k.p.a., albowiem organ II instancji winien był uchylić decyzję pierwszoinstancyjną oraz wydać decyzję zgodną z żądaniem wniosku. Rozwijając uzasadnienie zarzutów skarżący wskazał m.in, iż organ: (-) nie wziął pod uwagę Konwencji w sprawie pewnych zagadnień dotyczących kolizji ustaw o obywatelstwie ratyfikowanej przez Polskę w 1934 r., (-) wadliwie ustalił, iż skarżący utracił obywatelstwo polskie w sytuacji, gdy obie przesłanki do utraty obywatelstwa wymienione w pkt 1 i 2 artykułu 11 ustawy z 1920 r. nie zostały kumulatywnie spełnione (w ocenie skarżącego wymóg kumulatywnego spełnienia się tych przesłanek Prezes Urzędu przyjmował do tej pory w swoim orzecznictwie), (-) wadliwie przyjął, iż skarżący utracił obywatelstwo polskie w sytuacji, w której nie stwierdzono (w formie stosownego orzeczenia wymaganego przepisem art. 13) utraty obywatelstwa przez jego matkę.
W odpowiedzi na skargę Prezes Urzędu wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko w sprawie.
Odnosząc się do zarzutów skargi organ wskazał m.in., iż: (-) art. 13 Konwencji w sprawie pewnych zagadnień dotyczących kolizji ustaw o obywatelstwie (Dz. U. z 1937 r. Nr 47, poz. 361 ze zm.) stwierdza, iż w przypadkach, gdy ustawa jakiegoś Państwa nie rozciąga skutków naturalizacji rodziców na ich niepełnoletnie dzieci, te ostatnie zachowują swoje obywatelstwo, (-) z art. 13 Konwencji w związku z art. 11 ustawy z 1920 r. wynika zatem, iż jeżeli dziecko nabyło wraz z rodzicami (w przedmiotowej sprawie z matką) obywatelstwo obce to wraz z matką traci obywatelstwo polskie, (-) przesłanki utraty obywatelstwa polskiego zawarte w art. 11 pkt 1 oraz pkt 2 ustawy z 1920 r. są od siebie niezależne - warunkiem utraty obywatelstwa polskiego nie było zatem ich kumulatywne spełnienie się, (-) utrata obywatelstwa polskiego w trybie art. 11 ustawy z 1920 r. następowała z mocy prawa, stąd warunkiem uznania, iż do utraty doszło nie było wydanie orzeczenia w tym przedmiocie.
Na rozprawie w dniu 16 lutego 2006 r. pełnomocnik skarżącego podniósł, iż: (-) nabycie obywatelstwa państwa obcego przez matkę nie skutkowało automatycznie utratą obywatelstwa polskiego przez małoletnie dziecko, (-) skarżący jest dzieckiem pochodzącym z małżeństwa jego rodziców, (-) państwo polskie chroniło obywatelstwo dzieci do ukończenia przez nie 18 roku życia, (-) nabycie przez skarżącego obywatelstwa izraelskiego nastąpiło bez jego woli, ponieważ nie mógł, jako niepełnoletnie dziecko, oświadczyć się w tym zakresie. Pełnomocnik organu podniósł, iż: (-) w stosunku do dzieci mógł mieć zastosowanie tylko art. 13 ustawy z 1920 r., (-) jeżeli dziecko nie miało żadnego z rodziców, to faktycznie państwo polskie chroniło jego obywatelstwo, nawet jeżeli zostało wywiezione do innego państwa i tam nadano mu obywatelstwo państwa obcego, natomiast, jeżeli dziecko miało jedno z rodziców (matkę) bądź innego opiekuna prawnego, to obywatelstwo tego dziecka było powiązane z obywatelstwem opiekuna, (-) poza sporem pozostaje to, że skarżący nabył obywatelstwo izraelskie jako pochodne obywatelstwa matki, (-) obywatelstwo polskie nabył skarżący jako dziecko obywatela polskiego.
Uzasadnienie prawne
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skarga jest zasadna, albowiem zaskarżona decyzja Prezesa Urzędu oraz utrzymana nią w mocy decyzja Wojewody Podkarpackiego uchybiają prawu.
W pierwszej kolejności należy podkreślić, iż przy ponownym rozpatrywaniu odwołania skarżącego od decyzji organu II instancji, Prezes Urzędu zastosował się do zaleceń zawartych w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 kwietnia 2005 r., tj. po pierwsze, przyjął, iż wniosek skarżącego wszczynający postępowanie administracyjne dotyczy wydania decyzji w przedmiocie stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego, nie zaś wydania decyzji w przedmiocie stwierdzenia utraty tego obywatelstwa, po drugie, w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, odmiennie niż to miało miejsce w uchylonej przez Sąd decyzji z dnia 29 września 2004 r., dokonał szczegółowej wykładni art. 11 i 13 ustawy, wskazując konkretne przesłanki prawne, z których wywiódł utratę obywatelstwa polskiego przez skarżącego. Oznacza to, iż wprawdzie Sąd orzekający w sprawie niniejszej nie podziela oceny prawnej stanu faktycznego sprawy dokonanej przez organ, niemniej zaznacza, iż została ona sporządzona z zachowaniem kryteriów formalnych wynikających z art. 107 § 3 k.p.a.
Podstawą uznania przez organy, iż skarżący utracił obywatelstwo polskie jest przyjęcie, iż w sprawie znajduje zastosowanie art. 13 ustawy (utrata obywatelstwa w sposób pochodny). Organ wywiódł, iż skoro matka skarżącego, która po śmierci ojca skarżącego została jego jedyną prawną opiekunką, nabyła w dniu 15 maja 1948 r. obywatelstwo państwa Izrael, to - wziąwszy pod uwagę fakt, iż nie dotyczyło jej zastrzeżenie zawarte w zdaniu drugim artykułu 11 ustawy (odnoszące się wyłącznie do osób obowiązanych do czynnej służby wojskowej) - utraciła ona skutecznie obywatelstwo państwa polskiego na zasadzie punktu pierwszego tego artykułu, co z kolei spowodowało, iż na zasadzie art. 13 ustawy utrata ta rozciągnęła się także na małoletniego skarżącego.
Organ zaznaczył, iż rozciągnięcie skutków utraty przez Esterę E. obywatelstwa polskiego na jej syna - skarżącego jest możliwe dzięki wykładni rozszerzającej art. 13 ustawy, w rezultacie której przepis ten znajdowałby zastosowanie nie tylko w przypadku zmian w statusie obywatelskim ojca dziecka, ale również w przypadku zmian w statusie obywatelskim prawnego opiekuna dziecka.
W ocenie Sądu wykładnia ta nie jest jednakże prawidłowa. Dostatecznie istotne względy przemawiają bowiem za tym, aby art. 13 ustawy wykładać zgodnie z jego literalnym brzmieniem (tj. ograniczać tylko do ojca dziecka). Rozumowanie takie uwzględnia nie tylko językowo-logiczne aspekty redakcji przepisu, ale również kwestie systemowe, tj. spójność art. 13 z innymi przepisami ustawy z 1920 r.
Zdaniem Sądu poprawna interpretacja art. 13 ustawy, regulującego kwestię utraty obywatelstwa polskiego w sposób pochodny wymaga uwzględnienia zasad nabywania tego obywatelstwa pod rządem ustawy. Zasady te regulują liczne przepisy (art. 2, 2a, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 13 ustawy), niemniej z punktu widzenia niniejszej sprawy istotne są regulacje dotyczące nabywania obywatelstwa polskiego przez urodzenie (art. 4 pkt 1 i art. 5), z tej racji, iż w takim trybie obywatelstwo polskie uzyskał skarżący.
Art. 5 zdanie pierwsze ustawy stanowił, iż przez urodzenie: 1) dzieci ślubne nabywają obywatelstwo ojca, 2) dzieci nieślubne - obywatelstwo matki.
Z przywołanego przepisu wynika, po pierwsze, zróżnicowanie pozycji prawnej dziecka ślubnego i nieślubnego, po drugie, nierównowaga pozycji kobiety i mężczyzny wyrażająca się w tym, iż o statusie obywatelskim dziecka ślubnego rozstrzygał wyłącznie status obywatelski jego ojca, bez znaczenia natomiast pozostawał status obywatelski matki. Uprzywilejowanie pozycji ojca występowało niezależnie od tego, iż w świetle art. 20 § 1 Prawa rodzinnego z 1946 r. małżonkowie sprawowali wspólnie władzę rodzicielską.
Abstrahując od oceny takiej regulacji w świetle dzisiejszych standardów prawnych (oceny tej brać pod uwagę naturalnie nie można), wyrażone w niej zasady posiadają istotne znaczenie przy wykładni ustawy, w tym w szczególności przy wykładni jej art. 13, w myśl którego nadanie i utrata obywatelstwa polskiego, o ile inaczej nie zastrzeżono w akcie nadania lub w orzeczeniu o utracie obywatelstwa, rozciąga się na żonę nabywającego lub tracącego obywatelstwo polskie, tudzież na jego dzieci, w wieku do lat 18.
Uregulowania art. 5 i art. 13 ustawy należy uznać za konsekwentne i spójne.
Statuowały one bowiem normę, iż status obywatelski dziecka ślubnego był pochodną statusu obywatelskiego jego ojca. Należy przyjąć i z powyższego wynikały następujące konsekwencje: 1) w przypadku, gdy ojciec dziecka ślubnego był obywatelem polskim, to przez urodzenie obywatelstwo takie uzyskiwało dziecko, 2) obywatelstwo polskie przysługiwało dziecku ślubnego tak długo, jak długo przysługiwało ono ojcu (utrata obywatelstwa przez ojca powodowała utratę obywatelstwa przez dziecko).
Ustawodawca nie przewidział, aby norma ta ulegała zmodyfikowaniu przez sam fakt śmierci ojca (w tym w szczególności w ustawie nie zastrzeżono, iż wraz z zajściem tego zdarzenia status obywatelski dziecka ulega związaniu ze statusem obywatelskim osoby sprawującej nad nim władzę rodzicielską). Przyjąć zatem należy, iż pomimo śmierci ojca pochodność statusu obywatelskiego dziecka od statusu obywatelskiego tego pierwszego nie ulega zniesieniu.
W sposób naturalny działanie tej zasady po śmierci ojca ulegało ograniczeniu w tym sensie, iż dziecko nie mogło już utracić obywatelstwa polskiego z tego tytułu, iż utracił je jego ojciec (po śmierci ojca sytuacja taka nie mogła już bowiem wystąpić). Oznacza to jednak, iż w odniesieniu do takiego dziecka utrata obywatelstwa polskiego w sposób pochodny, tj. na zasadzie art. 13 ustawy, nie mogła już znaleźć zastosowania, co oznacza, iż zmiany w jego statusie obywatelskim mogły nastąpić dopiero na skutek czynności, które podjęłoby samodzielnie po uzyskaniu pełnoletności.
W rozwiązaniu takim można dopatrzyć się charakteru gwarancyjnego, chroniącego status obywatelski dziecka ślubnego do uzyskania przezeń pełnoletności.
W ocenie Sądu te kwestie mają zasadnicze znaczenie przy wykładni art. 13 ustawy z 1920 r., nie zaś wnioski, jakie Prezes Urzędu sformułował na podstawie przywołanych przepisów: 1) Genewskiej Deklaracji Praw Dziecka, 2) dekretu z dnia 22 stycznia 1946 r. - Prawo rodzinne, 3) ustawy z dnia 31 marca 1938 r. o pozbawieniu obywatelstwa, 4) Konwencji w sprawie pewnych zagadnień dotyczących kolizji ustaw o obywatelstwie.
W szczególności nietrafne jest w ocenie Sądu powołanie się przez organ na przepisy ustawy z dnia 31 marca 1938 r. o pozbawieniu obywatelstwa. Organ nie twierdzi wprawdzie, iż regulowana tymi przepisami instytucja pozbawienia obywatelstwa znajdzie zastosowanie do stanu faktycznego niniejszej sprawy, wywodzi jednakże, iż przy wykładni art. 13 ustawy z 1920 r. warto wziąć pod uwagę, na zasadzie swoistej analogii, wskazane w ustawie z 1938 r. zasady pochodnej utraty obywatelstwa. Dokonawszy takiego porównania Sąd stwierdza, iż w żadnej mierze nie podważa ono przedstawionych powyżej wniosków odnośnie wykładni art. 13 ustaw, a wręcz utwierdza Sąd w ich słuszności. Art. 3 ust. 1 ustawy z 1938 r. (powoływanie się przez organ w zaskarżonej decyzji oraz w odpowiedzi na skargę na art. 5 poczytuje Sąd za omyłkę) stanowi, iż utrata obywatelstwa polskiego męża rozciąga się na jego żonę, zaś ojca (nieślubnej matki) - na jego (jej dzieci) w wieku do lat 18, jeżeli osoby te przebywają za granicą i nie zostały w orzeczeniu o pozbawieniu wyłączone spod utraty obywatelstwa. W ocenie Sądu z przepisu tego wynika jedynie to (w relacji rodzice - dzieci), iż: (1) utrata obywatelstwa polskiego przez ojca powoduje utratę obywatelstwa przez jego dzieci do lat 18 (pomimo braku doprecyzowania przyjąć należy, iż chodzi wyłącznie o dzieci ślubne), (2) utrata obywatelstwa polskiego przez matkę powoduje, iż tracą obywatelstwo jej dzieci do lat 18 nieślubne. W odróżnieniu od ustawy z 1920 r. przepis ten przewiduje zatem sytuację, w której zmiana statusu obywatelskiego matki pociąga za sobą zmianę statusu obywatelskiego dziecka, ale powyższe znajduje zastosowanie tylko w przypadku, gdy chodzi o dziecko nieślubne, niemniej nie przewiduje, aby zmiana statusu obywatelskiego matki mogła kiedykolwiek wpłynąć na status dziecka małżeńskiego (zarówno za życia ojca, jak i po jego śmierci).
Konkludując rozważania w niniejszej sprawie należy stwierdzić, iż w ocenie Sądu pochodna utrata przez małoletnie dziecko zrodzone w związku małżeńskim obywatelstwa polskiego na zasadzie art. 13 ustawy mogła nastąpić tylko w następstwie utraty tego obywatelstwa przez jego ojca. Bez wpływu natomiast na status obywatelski dziecka pozostawały zmiany w statusie obywatelskim jego matki, nawet wtedy gdy ta po śmierci ojca dziecka samodzielnie sprawowała nad nim władzę rodzicielską.
Odnosząc powyższe do stanu faktycznego sprawy należy skonstatować, iż: (-) skarżący był dzieckiem zrodzonym z małżeństwa Estery i Kazimierza E., (-) na zasadzie art. 5 ustawy z 1920 r. nabył obywatelstwo po swoim ojcu, (-) na zasadzie art. 13 ustawy obywatelstwo to mógłby utracić tylko wtedy, gdyby utracił je ojciec, (-) okoliczność taka nie wystąpiła, (-) nabycie obywatelstwa obcego przez jego matkę nie mogło wywołać zmian w statusie obywatelskim skarżącego.
Organy orzekające w niniejszej sprawie dopuściły się zatem naruszenia przepisu prawa materialnego, tj. art. 13 ustawy z 1920 r., błędnie go wykładając i uznając, iż znalazł w sprawie zastosowanie. Naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy, stąd decyzje organów obu instancji należało uchylić.
Z powyższych względów Sąd orzekł jak w sentencji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a oraz - w zakresie zwrotu kosztów postępowania - art. 200 p.p.s.a.
Tekst orzeczenia pochodzi ze zbiorów sądów administracyjnych.
