II OSK 162/11 - Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie
Opublikowano: ONSAiWSA 2013/3/53, LEX nr 1219067
Wyrok
Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie
z dnia 26 stycznia 2012 r.
II OSK 162/11
TEZA aktualna
Jeżeli wstąpienie do służby wojskowej w państwie obcym w realiach II wojny światowej nie powodowało utraty obywatelstwa polskiego, to formalne zakończenie wojny nie może samo przez się oznaczać, że dalsze pełnienie tej służby, po dniu przyjętym jako dzień zakończenia wojny, powodowało z tym dniem utratę obywatelstwa polskiego na podstawie art. 11 pkt 2 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego (Dz.U. R.P. Nr 7, poz. 44 ze zm.).
UZASADNIENIE
Skład orzekający
Przewodniczący: sędzia NSA Włodzimierz Ryms (sprawozdawca).
Sędziowie: NSA Jacek Chlebny, del. WSA Mirosława Pindelska.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi kasacyjnej BeiliSh. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 października 2010 r. w sprawie ze skargi BeiliSh. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 lipca 2010 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego i na podstawie art. 185 § 1 i art. 188 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ i art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) uchylił zaskarżony wyrok oraz zaskarżoną decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 lipca 2010 r. i utrzymaną przez nią w mocy decyzję Wojewody Łódzkiego z dnia 12 marca 2010 r., a także - na mocy art. 203 pkt 1 powyższej ustawy - zasądził od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz BeiliSh. sześćset siedemdziesiąt siedem złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie faktyczne
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 14 października 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę BeiliSh. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 lipca 2010 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego.
W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy:
Decyzją z dnia 16 lipca 2010 r. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji utrzymał w mocy decyzję Wojewody Łódzkiego z dnia 12 marca 2010 r. odmawiającą stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego przez skarżącą. W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że skarżąca urodziła się jako Bela Sch. (Bełła Sz.), córka Yaacoba (Jakuba) i Galiny vel Haliny z domu Z. w dniu 12 lutego 1948 r. w P. (ówczesny ZSRR). Do rozstrzygnięcia kwestii obywatelstwa polskiego skarżącej stosuje się przepisy ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego (Dz.U. R.P. Nr 7, poz. 44 ze zm.), obowiązującej w czasie zdarzeń mających znaczenie dla nabycia obywatelstwa polskiego przez skarżącą. Zgodnie z art. 4 pkt 1 ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego obywatelstwo polskie nabywało się przez urodzenie. Stosownie do art. 5 powołanej ustawy, przez urodzenie dzieci ślubne nabywają obywatelstwo ojca, a dzieci nieślubne obywatelstwo matki. Skarżąca jest dzieckiem ślubnym, gdyż jej rodzice zawarli związek małżeński w dniu 15 kwietnia 1947 r. Wobec tego warunkiem nabycia przez nią obywatelstwa polskiego przez urodzenie było posiadanie takiego obywatelstwa przez jej ojca. Organ ustalił, że ojciec skarżącej urodził się w dniu 10 kwietnia 1921 r. w P. (w Polsce) jako syn Judela i Bejli z d. N, jako obywatel polski. We wrześniu 1939 r., będąc stałym mieszkańcem byłych Kresów Wschodnich II RP, zajętych przez ZSRR, nabył obywatelstwo radzieckie. W 1943 r. został wcielony do armii radzieckiej, w której odbywał służbę do 1946 r. Po zdemobilizowaniu z Armii Czerwonej mieszkał w P. (ZSRR). Minister wskazał, że podstawą utraty obywatelstwa polskiego przez ojca skarżącej była służba wojskowa w Armii Czerwonej po dniu 8 maja 1945 r. Zgodnie bowiem z art. 11 pkt 2 ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego utrata obywatelstwa polskiego następowała z mocy prawa przez przyjęcie urzędu publicznego lub wstąpienie do służby wojskowej w państwie obcym bez zgody właściwego wojewody, wyrażonej - w razie zamiaru wstąpienia do służby wojskowej w państwie obcym - w porozumieniu z właściwym dowódcą okręgu korpusu. W aktach sprawy brak dowodu wskazującego na udzielenie ojcu skarżącej takiej zgody. W czasie pokoju art. 11 ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego miał zastosowanie bez względu na to, w jakim stosunku pozostawała Polska do państwa, w którym obywatel polski wstąpił do służby wojskowej. W czasie II wojny światowej sytuacja była inna. Wstąpienie bowiem obywatela polskiego do służby wojskowej bez zgody właściwego organu polskiego w państwie sojuszniczym albo nawet w państwie obcym, niezwiązanym z Polską żadnym układem o sojuszu i wzajemnej pomocy, ale walczącym z państwem nieprzyjacielskim, było zgodne z interesem Państwa Polskiego i nie mogło powodować sankcji w formie utraty obywatelstwa polskiego. Z tego punktu widzenia służba w Armii Czerwonej pełniona przez ojca wnioskodawczyni w czasie II wojny światowej nie spowodowała utraty obywatelstwa polskiego. Nie został on jednak zwolniony ze służby po zakończeniu II wojny światowej, lecz służbę tę zakończył w 1946 r., to jest około roku po zakończeniu działań wojennych. Utracił zatem obywatelstwo polskie z dniem 9 maja 1945 r., to jest następnego dnia po zakończeniu II wojny światowej, ponieważ pozostawał w służbie wojskowej w Armii Radzieckiej. W ocenie organu zatem, ojciec skarżącej nie posiadał już obywatelstwa polskiego w dniu jej narodzin (w dniu 12 lutego 1948 r.), albowiem utracił je z dniem 9 maja 1945 r. W związku z tym skarżąca nie mogła nabyć przez urodzenie obywatelstwa polskiego na podstawie art. 4 pkt 1 w związku z art. 5 ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego. W dniu 2 października 1959 r. ojciec skarżącej wraz ze swoją żoną i córką przyjechał do Polski. Z chwilą przekroczenia granicy polskiej rodzina Sz. mogła nabyć obywatelstwo polskie zgodnie z art. 10 pkt a/ i b/ umowy polsko-radzieckiej z 1957 r. Obywatelstwo polskie, tracąc obywatelstwo radzieckie, nabył wówczas wyłącznie Jakub Sz., któremu w dniu 30 listopada 1959 r. wydano dowód osobisty. Jakub Sz. posiadał to obywatelstwo co najmniej do dnia jego wyjazdu z Polski w 1960 r. Artykuł 10 pkt b/ tej umowy stanowił, że członkowie rodzin repatriantów niebędący narodowości polskiej, a posiadający obywatelstwo ZSRR, zachowują obywatelstwo radzieckie lub przestają być obywatelami radzieckimi, w zależności od życzenia wyrażonego przez nich przy załatwianiu dokumentów wyjazdowych. Osoby, które przestały być obywatelami ZSRR, nabywają obywatelstwo polskie po przybyciu do PRL. Halina (Galina) Sz. i małoletnia skarżąca wjechały do Polski na podstawie paszportu ZSRR (córka została wpisana do paszportu matki) i legitymowały się tym dokumentem aż do dnia wyjazdu z Polski. Paszport ZSRR był dokumentem stanowiącym podstawę ich wjazdu do Izraela na początku 1960 r. Zdaniem organu, wynika z tego, że władze radzieckie i polskie traktowały skarżącą i jej matkę jako obywatelki ZSRR (podobnie zresztą jak sam ojciec skarżącej, który w oświadczeniu w kwestionariuszu paszportowym z dnia 28 grudnia 1959 r. napisał, że "żona moja - Halina Sz., ur. w 1927 r., wraz z córką Bełłą, ur. jako obywatelka radziecka, posiadają już wizę wyjazdową i wjazdową do Izraela, dokąd wyjeżdżają 19.1.1960 r.". O tym, że Halina (Galina) Sz. i jej córka Bela (Bełła), przyjeżdżając do Polski wraz z Jakubem Sz., zachowały obywatelstwo ZSRR, nie nabywając obywatelstwa polskiego, przesądza okoliczność, że wjechały do Polski na podstawie paszportu ZSRR (córka została wpisana do paszportu matki) i legitymowały się tym dokumentem aż do dnia wyjazdu z Polski.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oddalając skargę, akceptował stanowisko organów obu instancji. W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego organy prawidłowo przyjęły, że ojciec skarżącej w dniu jej urodzin (12 lutego 1948 r.) nie posiadał już obywatelstwa polskiego. We wrześniu 1939 r. obszar Polski, na którym zamieszkiwał ojciec skarżącej, został zajęty przez ZSRR. W 1943 r. ojciec skarżącej został wcielony do Armii Czerwonej, w której odbywał służbę do 1946 r. Po zdemobilizowaniu z Armii Czerwonej mieszkał w P. W czasie drugiej wojny światowej, pomimo utraty niepodległości przez państwo polskie, ustawa o obywatelstwie Państwa Polskiego nadal regulowała kwestie nabycia i utraty obywatelstwa polskiego. Nie mogła jednak być stosowana, ponieważ krajowe władze konstytucyjne utraciły suwerenność nad terytorium państwowym, zamieszkałym przez polskich obywateli. W związku z powyższym należy uznać, że kwestię obywatelstwa polskiego ojca skarżącej w latach 1939-1945 należało rozpatrywać z zastosowaniem ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego z uwzględnieniem warunków, w jakich się znalazł, w tym realiów występujących na terenach Polski, które po dniu 17 września 1939 r. zostały włączone do ZSRR. Utrata obywatelstwa polskiego na podstawie art. 11 pkt 2 ustawy z 1920 r. w związku ze wstąpieniem do służby wojskowej w państwie obcym bez zgody właściwych organów polskich następowała nie tylko w razie podjęcia przez obywatela polskiego służby wojskowej w obcym państwie w charakterze ochotnika, lecz również w wypadku odbycia przez niego obowiązkowej służby wojskowej, będącej konsekwencją uprzedniego nabycia przez niego obywatelstwa obcego państwa (w tym wypadku ZSRR). Jednakże dobrowolne, ochotnicze wstąpienie do armii obcego państwa, prowadzącego w okresie 1939-1945 walkę z państwami faszystowskimi, nie mogło być uważane za wstąpienie do służby wojskowej w państwie obcym bez zgody władz polskich, decydujące o utracie obywatelstwa polskiego. Pełnienie zatem służby przez ojca skarżącej w armii radzieckiej w okresie drugiej wojny światowej nie spowodowało utraty obywatelstwa polskiego. Jednakże ojciec skarżącej pełnił służbę w armii radzieckiej także po zakończeniu wojny - do 1946 r., przy czym nie uzyskał zgody właściwego wojewody (Komisarza Rządu m.st. Warszawy), wyrażonej w porozumieniu z właściwym dowódcą okręgu korpusu, na wstąpienie do służby wojskowej w państwie obcym. Pełnienie służby wojskowej w armii obcego państwa po zakończeniu wojny świadczy o podporządkowaniu Jakuba Sz. obcemu państwu, co narusza obowiązek wierności Państwu Polskiemu i powodowało utratę obywatelstwa polskiego. Według Sądu, prawidłowa jest także ocena skutków umowy z 1957 r., na podstawie której ojciec skarżącej ponownie nabył w dniu 2 października 1959 r. obywatelstwo polskie. Zdaniem Sądu I instancji, prawidłowe jest ustalenie, że skarżąca nie nabyła obywatelstwa polskiego w związku z przybyciem do Polski w dniu 2 października 1959 r. na podstawie umowy z 1957 r.
W skardze kasacyjnej od wyroku BeilaSh. zarzuciła naruszenie art. 11 pkt 2 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego oraz art. 77 § 4 K.p.a. i art. 141 § 4 w związku z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skarżąca podała, że art. 11 pkt 2 ustawy i obywatelstwie Państwa Polskiego przewidywał utratę obywatelstwa polskiego przez wstąpienie do służby wojskowej w państwie obcym bez zgody właściwego wojewody (Komisarza Rządu m.st. Warszawy), wyrażonej w porozumieniu z właściwym dowódcą okręgu korpusu, nie zaś przez pozostawanie w tej służbie bez takowej zgody. Skoro w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjmuje się, że wstąpienie przez obywatela polskiego do służby wojskowej w państwie należącym do koalicji antyhitlerowskiej w okresie II wojny światowej nie powodowało utraty obywatelstwa polskiego na podstawie powołanego przepisu, to należy zachować konsekwencję i stwierdzić, że także całość tej służby nie mogła doprowadzić do tego skutku. Oczywiste jest bowiem, że z każdym wstąpieniem do służby wojskowej w dowolnym kraju immanentnie związana jest konieczność pozostawania w tej służbie do czasu wydania rozkazu z niej zwalniającego. Niemożliwe było również uzyskanie przez ojca skarżącej zgody wojewody właściwego dla miejsca zamieszkania ojca skarżącej. Struktury polskiej rządowej administracji terenowej na obszarze województwa poleskiego nie funkcjonowały od września 1939 r. i nie zostały odtworzone w 1944 r., ponieważ obszar ten został wcielony do ZSRR. Ponadto służba wojskowa w Armii Czerwonej bezpośrednio po II wojnie światowej była traktowana przez ówczesne władze polskie jako służba w armii sojuszniczej, a zatem nie naruszała obowiązku wierności wobec Państwa Polskiego. Ówczesna wykładnia przepisów art. 11 pkt 2 ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego nie traktowała służby w Armii Czerwonej jak przesłanki utraty obywatelstwa Państwa Polskiego. Do tych wszystkich twierdzeń, które były zawarte również w skardze, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie odniósł się.
Przytaczając takie podstawy kasacyjne, skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji i Wojewody, a także o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.
Uzasadnienie prawne
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zasadniczy zarzut przytoczony w podstawach skargi kasacyjnej dotyczy naruszenia art. 11 pkt 2 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego (Dz.U. R.P. Nr 7, poz. 44 ze zm.) wskutek jego wadliwej wykładni i wadliwego zastosowania. Zdaniem skarżącej, prawidłowa wykładnia i stosowanie tego przepisu nie dawały podstaw do stwierdzenia, że jej ojciec utracił obywatelstwo polskie w dniu 9 maja 1945 r., a w związku z tym, że ona sama nie nabyła obywatelstwa polskiego przez urodzenie z dniem 12 lutego 1948 r. Zarzut ten został powiązany z zarzutem naruszenia art. 141 § 4 w związku z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), który polega na tym, że Sąd I instancji nie rozważył wszystkich okoliczności sprawy i nie odniósł się do przyczyn pełnienia służby w armii radzieckiej przez ojca skarżącej do 1946 r.
Zarzuty te stanowią usprawiedliwioną podstawę skargi kasacyjnej.
Przepis art. 11 pkt 2 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego, która obowiązywała do dnia 18 stycznia 1951 r., stanowił, że obywatel polski traci obywatelstwo polskie z mocy prawa, jeżeli wstąpił do służby wojskowej w państwie obcym bez zgody właściwych organów. Przepis ten wyraźnie wiązał sankcję w postaci utraty obywatelstwa polskiego z wstąpieniem do służby wojskowej w państwie obcym, przy czym wstąpienie do służby wojskowej w państwie obcym było konsekwencją własnych działań obywatela polskiego, będących realizacją jego woli. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wyjaśniono, że wola wstąpienia do służby wojskowej w państwie obcym mogła być następstwem przyjęcia obywatelstwa innego państwa, z czym związane było objęcie tej osoby obowiązkiem służby wojskowej w państwie, którego obywatelstwo osoba ta przyjęła (wyrok NSA z dnia 23 marca 2011 r. sygn. akt II OSK 746/10).
Przepis art. 11 pkt 2 ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego został uzupełniony przepisem art. 115 ustawy z dnia 9 kwietnia 1938 r. o powszechnym obowiązku wojskowym (Dz.U. Nr 25, poz. 220), który stanowił, że obywatel polski, podlegający obowiązkowi wojskowemu, traci obywatelstwo polskie, jeżeli przyjmuje obowiązki w wojsku obcym lub obcej organizacji wojskowej bez zgody polskiej władzy. Również ten przepis wskazywał, że sankcja w postaci utraty obywatelstwa polskiego dotyczyła obywatela polskiego, który przyjmuje obowiązki w wojsku obcym, a więc osoby, która na skutek własnych działań, będących wyrazem jej woli, przyjęła obowiązki w wojsku obcym.
Tak rozumiane przepisy nie mogą być stosowane bez uwzględnienia sytuacji obywateli polskich w okresie II wojny światowej. Losy obywateli polskich w tym okresie często nie zależały od ich woli, lecz były następstwem zdarzeń wojennych oraz jednostronnych działań państw obcych. Dlatego też w doktrynie (W. Ramus: Instytucje prawa o obywatelstwie polskim, PWN 1980, s. 258), a także w orzecznictwie (np. wyrok NSA z dnia 8 grudnia 2008 r. sygn. akt II OSK 1328/07) przyjęto, że jakkolwiek przepisy te obowiązywały w czasie II wojny światowej, to jednak ich stosowanie nie mogło pomijać nadzwyczajnych okoliczności związanych z wojną, okupacją Polski i działaniem państw obcych. Należy podzielić pogląd W. Ramusa, że dosłowne rozumienie i stosowanie tych przepisów byłoby sprzeczne z ich ratio legis i z interesem państwa polskiego (W. Ramus: tamże). Władze polskie po II wojnie światowej nie stosowały tej podstawy utraty obywatelstwa polskiego nawet wobec tych obywateli polskich, którzy w wyniku zgłoszenia przynależności do narodowości niemieckiej w latach 1939-1945 wcieleni zostali do wojska niemieckiego, o czym świadczą regulacje ustawowe dotyczące tych osób po zakończeniu II wojny światowej.
W tym kontekście należało rozważyć zagadnienie prawne występujące w tej sprawie, które sprowadza się do tego, czy po formalnym zakończeniu II wojny światowej przepis art. 11 pkt 2 ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego stanowił podstawę utraty obywatelstwa polskiego przez obywatela polskiego, jeżeli wstąpił do służby wojskowej w sojuszniczym państwie obcym w okresie II wojny światowej i pełnił tę służbę także po formalnym zakończeniu II wojny światowej. Sąd I instancji uznał stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że choć wstąpienie ojca skarżącej do armii radzieckiej w 1943 r. nie powodowało utraty przez niego obywatelstwa polskiego, to dalsze pełnienie służby wojskowej w tej armii, po 9 maja 1945 r. spowodowało utratę obywatelstwa polskiego na podstawie art. 11 pkt 2 ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego, bez względu na okoliczności dotyczące pełnienia tej służby. Konsekwencją tego stanowiska jest zaakceptowanie przez Sąd I instancji ustalenia, że skoro ojciec skarżącej utracił obywatelstwo polskie z dniem 9 maja 1945 r., to skarżąca nie nabyła obywatelstwa polskiego przez urodzenie, a ponadto nie nabyła obywatelstwa polskiego na skutek innych późniejszych zdarzeń.
Z tym stanowiskiem nie można się zgodzić. Realia II wojny światowej oraz sytuacja obywateli polskich na skutek zdarzeń wojennych nie mogą być pominięte w ocenie stosowania przepisu art. 11 pkt 2 ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego zarówno w okresie II wojny światowej, jak i w okresie bezpośrednio po formalnym zakończeniu tej wojny. Kwestia możliwości zaprzestania pełnienia służby wojskowej (wystąpienia z wojska) ma istotne znaczenie. Jeżeli bowiem przyjmuje się, że wstąpienie do służby wojskowej w państwie obcym, ze względu na realia II wojny światowej, nie powodowało utraty obywatelstwa polskiego, to formalne zakończenie wojny nie może samo przez się oznaczać, że dalsze pełnienie tej służby, po dniu przyjętym za dzień zakończenia wojny, powodowało utratę obywatelstwa polskiego z tym dniem na podstawie art. 11 pkt 2 ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego. W takiej sytuacji konieczne byłoby dokonanie ustalenia, że obywatel polski pełnił nadal służbę wojskową, mimo że mógł zaprzestać jej pełnienia. Dalsze pełnienie przez ojca skarżącej służby wojskowej w państwie obcym bezpośrednio po formalnym zakończeniu II wojny światowej nie mogło powodować utraty obywatelstwa polskiego przez niego, jeżeli nie ma podstaw do ustalenia, że mógł on zaprzestać pełnienia służby wojskowej w armii radzieckiej. Okoliczności tej sprawy wskazują, że ojciec skarżącej, ze względu na miejsce zamieszkania, zajęcie terenów wschodnich Polski przez ZSRR, zbiorowe nadanie obywatelstwa radzieckiego obywatelom polskim, został powołany do służby wojskowej w armii radzieckiej. Wynika z tego, że wola ojca skarżącej co do wstąpienia i wystąpienia ze służby wojskowej w armii radzieckiej nie miała istotnego znaczenia. Trafnie więc w skardze kasacyjnej wskazano, że okoliczności te nie mogły być pominięte przy ocenie, czy ojciec skarżącej utracił obywatelstwo polskie na skutek dalszego odbywania służby wojskowej w państwie obcym po zakończeniu II wojny światowej. Należy więc uznać zarzut skarżącej, że wyrażone w zaskarżonym wyroku stanowisko, iż ojciec skarżącej utracił obywatelstwo polskie z dniem 9 maja 1945 r., narusza art. 11 pkt 2 ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego.
Jeżeli więc ojciec skarżącej nie utracił obywatelstwa polskiego na skutek pełnienia służby wojskowej w państwie obcym, to rozpoznanie tej sprawy wymaga wyjaśnienia, czy na skutek innych zdarzeń nie utracił on tego obywatelstwa, a w szczególności, czy posiadał obywatelstwo polskie w czasie, gdy urodziła się skarżąca, a także, czy skarżąca, jeżeli nabyła obywatelstwo polskie przez urodzenie, nie utraciła obywatelstwa polskiego na skutek późniejszych zdarzeń. Te kwestie nie były wyjaśniane z powodu przyjęcia wadliwego założenia, że skarżąca nie nabyła obywatelstwa polskiego przez urodzenie, ponieważ jej ojciec utracił obywatelstwo polskie z powodu pełnienia służby wojskowej w państwie obcym.
Z przytoczonych względów zaskarżony wyrok został wydany z naruszeniem prawa materialnego w wyniku wadliwego pojmowania i stosowania art. 11 pkt 2 ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego, a wobec tego Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 § 1 i art. 188P.p.s.a. uwzględnił skargę kasacyjną i uchylił zaskarżony wyrok oraz rozpoznał skargę, którą także należało uwzględnić na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ i art. 135P.p.s.a., obejmując orzeczeniem również decyzję organu pierwszej instancji, albowiem z tych samych przyczyn decyzje w tej sprawie zostały wydane z naruszeniem art. 11 pkt 2 ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego.
W toku ponownego rozpoznawania sprawy wymaga wyjaśnienia, czy ojciec skarżącej nie utracił obywatelstwa polskiego na skutek innych zdarzeń niż pełnienie służby wojskowej w wojsku radzieckim w czasie II wojny światowej i bezpośrednio po jej zakończeniu, a także, jeżeli skarżąca nabyła obywatelstwo polskie przez urodzenie, czy nie utraciła obywatelstwa polskiego na skutek późniejszych zdarzeń, z którymi przepisy prawa wiązały utratę obywatelstwa.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w wyroku.
O kosztach postępowania, w tym o kosztach postępowania kasacyjnego, Sąd orzekł na podstawie art. 200 i 203 pkt 1P.p.s.a.
