Orzeczenie
Sądu Najwyższego
z dnia 24 kwietnia 1929 r.
K 235/29
UZASADNIENIE
Uzasadnienie faktyczne
Zważywszy:
...2) że sąd okręgowy zatwierdził wyrok sądu pokoju, skazujący oskarżonych z ust. 3 art. 16 rozporządzenia Prezydenta Rzplitej. z 13 sierpnia 1926 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 1926 r. Nr 83, poz. 465) na karę grzywny po 300 zł każdego za to, że w połowie 1927 przybyli do Polski i przebywają w kraju bez pozwolenia, nie będąc obywatelami polskimi, gdyż optowali na rzecz rządu palestyńskiego;
3) że wyrok swój oparł sąd okręgowy na treści odezwy konsulatu generalnego polskiego w Jerozolimie z 29 grudnia 1927 (str. 13), z której wynika, jakoby oskarżeni przez dokonanie opcji na rzecz obywatelstwa palestyńskiego, utracili obywatelstwo polskie na mocy ustawy z 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego (Dz. U. z 1920 r. Nr 7, poz. 44);
4) że, w myśl art. 11 ustawy z 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego (Dz. U. z 1920 r. Nr 7, poz. 44), strata obywatelstwa polskiego następuje jedynie przez nabycie obcego obywatelstwa lub przyjęcie urzędu publicznego albo wstąpienie do służby wojskowej w państwie obcem bez zgody rządu polskiego, przyczem z mocy art. 12 tejże ustawy o nadaniu i utracie obywatelstwa polskiego rozstrzyga Minister Spraw Wewnętrznych, względnie władze administracyjne II-ej instancji, w razie przekazania im tego uprawnienia przez rzeczonego ministra;
5) że powody utraty obywatelstwa polskiego w art. 11 ustawy wymienione są wyczerpująco, nie zaś przykładowo, przeto przepis ten rozszerzającej wykładni nie ulega; skoro więc wśród powodów tam wymienionych dokonanie opcji na rzecz obcego obywatelstwa wskazane nie zostało, tem samem do powodów, skutkujących utratę obywatelstwa polskiego, zaliczone być nie może, dopóki nie zostanie stwierdzone, że na skutek tej opcji nastąpiło nabycie obcego obywatelstwa;
6) że sąd okręgowy, opierając swój wyrok na treści odezwy konsulatu generalnego w Jerozolimie z 29 grudnia 1927, zawierającej błędną wykładnię art. 11 i 12 ustawy z 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego (Dz. U. z 1920 r. Nr 7, poz. 44) i pomijając przyjęte do akt sprawy dokumenty dla stwierdzenia okoliczności, iż oskarżeni obywatelstwa palestyńskiego nie nabyli, a polskiego nie utracili, dopuścił się obrazy powołanych przepisów ustawy o obywatelstwie oraz art. 119, 130 i 168 u.p.k., skutkującej, w myśl ust. 1 i 2 art. 174 u.p.k., potrzebę uchylenia zaskarżonego wyroku, wobec czego rozpoznanie ostatniego zarzutu skargi kasacyjnej staje się zbędne.
Tekst orzeczenia pochodzi ze zbiorów Sądu Najwyższego.
