Wyrok
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie
z dnia 13 września 2007 r.
IV SA/Wa 1222/07
UZASADNIENIE
Skład orzekający
Przewodniczący: Sędzia WSA Łukasz Krzycki.
Sędziowie Asesorzy WSA: Aneta Opyrchał (spr.), Jarosław Trelka.
Protokolant: Dominik Nowak.
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 września 2007 r. sprawy ze skargi Józefa K. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 9 maja 2007 r. nr (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego
- oddala skargę.
Uzasadnienie faktyczne
Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie decyzją z 9 maja 2007 r. utrzymał w mocy decyzję Wojewody Łódzkiego z 14 września 2006 r. odmawiającą Józefowi K. stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy podał, iż w trakcie postępowania ustalono, że wnioskodawca urodził się 28 lutego 1928 r. w Ł., jako syn Abrama A. i S. z domu N. W dniu urodzin nabył obywatelstwo polskie, jako że był dzieckiem "ślubnym" małżonków Abram A. i S. oraz jego ojciec w tym czasie posiadał obywatelstwo polskie. Mieszkał w Ł. do 1947 r., skąd wyjechał na pobyt stały do Palestyny. W dniu 15 maja 1948 r. nabył obywatelstwo izraelskie.
Dalej organ wskazał, iż dla ustalenia czy strona odwołująca się aktualnie posiada obywatelstwo polskie - zgodnie z wyrażoną w art. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. zasadą ciągłości obywatelstwa polskiego - niezbędne było ustalenie czy po przybyciu w 1948 r. do Izraela nastąpiły zdarzenia, które skutkowałyby utratą obywatelstwa polskiego przez zainteresowanego. Zgodnie z art. 11 pkt 1 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego (Dz. U. RP Nr 7, poz. 44, z późn. zm.), która to ustawa obowiązywała w dacie zaistnienia zdarzeń mających znaczenie dla nabycia oraz utraty obywatelstwa polskiego przez stronę, utrata obywatelstwa polskiego następowała przez nabycie obcego obywatelstwa. Przepis ten zawierał jeden wyjątek, tzn. osoby zobowiązane do czynnej służby wojskowej w Polsce, zgodnie z obowiązującymi przepisami, mogły nabyć obywatelstwo obce dopiero po uzyskaniu zwolnienia od powszechnego obowiązku wojskowego, w przeciwnym razie, nie przestawały być uważane wobec Państwa Polskiego za obywateli polskich (art. 11 pkt 1 cyt. ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego). Strona w chwili nabycia obywatelstwa Państwa Izrael, tj. 15 maja 1948 r., miała 20 lat i według obowiązujących ówcześnie przepisów o powszechnym obowiązku wojskowym podlegała temu obowiązkowi, z kolei wobec nieuzyskania zwolnienia od powszechnego obowiązku wojskowego nie utraciła obywatelstwa polskiego z dniem nabycia obywatelstwa Państwa Izrael.
Zgodnie natomiast z art. 11 pkt 2 ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego, utrata obywatelstwa polskiego następowała z mocy prawa przez przyjęcie urzędu publicznego lub wstąpienie do służby wojskowej w państwie obcym bez zgody właściwego organu polskiego, wyrażonej, w przypadkach zamiaru wstąpienia do służby wojskowej w państwie obcym, w porozumieniu z właściwym dowódcą okręgu korpusu. W tych przypadkach utrata obywatelstwa polskiego nie była uzależniona od podlegania obowiązkowi służby wojskowej w wojsku polskim.
Pełnomocnik strony w trakcie postępowania przedłożył zaświadczenie o rezerwowej służbie w okresie od 2 października 1949 r. do 14 sierpnia 1982 r. w Wojsku Obrony Izraela. Zaświadczenie to nie zawierało informacji, czy zainteresowany odbył zasadniczą (czynną) służbę w izraelskim wojsku. Z treści zaświadczenia wynikało tylko, iż dotyczy ono okresu, w którym strona odbywała służbę w siłach rezerwowych, nie zawierało zaś informacji, czy strona służyła albo nie w obowiązkowej lub zawodowej służbie wojskowej. Przy tym pełnomocnik poinformował organ, że wnioskodawca "nie jest w stanie uzyskać z Wojsk Obrony Izraela innego zaświadczenia."
Organ drugiej instancji w trakcie postępowania odwoławczego także zwracał się do pełnomocnika strony o przedstawienie dokumentu wydanego przez Wojsko Obrony Izraela, który miałby zawierać informacje o czynnej służbie w izraelskiej armii. W odpowiedzi na wezwanie pełnomocnik strony poinformował, iż odwołujący "nie jest w stanie uzyskać z Wojsk Obrony Izraela innego zaświadczenia wojskowego, jak tylko to, które zostało już przesłane w toku prowadzonego postępowania", bez potwierdzenia tej okoliczności zaświadczeniem właściwych władz. Zaś z wiadomości, które organ posiada z urzędu i które znane są pełnomocnikowi strony, Wojsko Obrony Izraela, na wniosek zainteresowanej osoby, wydaje zaświadczenia o służbie wojskowej, nie tylko o służbie w rezerwie. Organ nie podzielił opinii pełnomocnika, że przesłane w toku postępowania zaświadczenie o służbie w rezerwie zawiera analogiczne dane co zaświadczenie o służbie wojskowej. Służba w rezerwie jest jedynie jednym z rodzajów służby wojskowej. Jej dokumentacja nie jest więc wystarczająca dla oceny, czy zainteresowany odbył czy też nie zasadniczą służbę wojskową w obcym wojsku. Nadto organ podkreślił, iż z uwagi na obowiązujące w Izraelu przepisy dotyczące ochrony danych osobowych, zaświadczenia takie wydaje się wyłącznie na wniosek zainteresowanych osób.
Ostatecznie organ stwierdził, iż mając na uwadze wiek wnioskodawcy w dacie przeniesienia do rezerwy oraz to, że lata 1948-1949 to okres wzmożonej mobilizacji w Izraelu w związku z toczącą się wojną, a także odmowę przesłania przez wnioskodawcę żądanego zaświadczenia o służbie wojskowej, bądź pisemnego potwierdzenia przez Wojsko Obrony Izraela odmowy wydania ww. dokumentu, należało uznać, iż strona utraciła obywatelstwo polskie - w trybie art. 11 pkt 2 ustawy o obywatelstwie polskim - przez wstąpienie do służby wojskowej w państwie obcym. Józef K., działający przez profesjonalnego pełnomocnika, w skardze wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i utrzymanej nią w mocy decyzji organu pierwszej instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania sądowego. Podniósł, iż uzyskując z dniem 15 maja 1948 r. obywatelstwo izraelskie, jako dwudziestoletni wówczas mężczyzna, zgodnie z ustawą z 9 kwietnia 1938 r. o powszechnym obowiązku wojskowym (Dz. U. Nr 6, poz. 46) podlegał, w tej dacie, obowiązkowi służby wojskowej w Polsce, podobnie jak i w dniu wejścia w życie ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim, w oparciu o ustawę o powszechnym obowiązku wojskowym z 4 lutego 1950 r. (Dz. U. Nr 6, poz. 46), od którego to obowiązku nie został w Polsce zwolniony w żadnym czasie. Postępowanie dowodowe prowadzone przez organ odwoławczy - zdaniem strony skarżącej - także dowiodło, iż skarżący nie uzyskał zezwolenia Ministra Spraw Wojskowych na wstąpienie do służby wojskowej w Izraelu w oparciu o art. 6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych w przedmiocie wykonania ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r., który to artykuł stanowił, że obywatelstwo polskie traci, kto zgodnie z wolą swoją nabył obywatelstwo państwa innego lub bez zezwolenia Rady Ministrów Państwa Polskiego przyjął urząd publiczny albo wstąpił do służby wojskowej w państwie obcym. Postanowienia te mają zastosowanie do osób obowiązanych do czynnej służby wojskowej w Państwie Polskim tylko wówczas, jeśli uzyskały od Ministra Spraw Wojskowych zezwolenie na nabycie obywatelstwa obcego lub do przyjęcia urzędu publicznego, albo do wstąpienia do służby wojskowej w państwie obcym. Tym samym więc przepisy ustawy z 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego i wskazany wyżej przepis wykonawczy do tej ustawy, utratę obywatelstwa polskiego osób podlegających powszechnemu obowiązkowi wojskowemu uzależniały od uzyskania zwolnienia od tego obowiązku, bądź nie podlegania takiemu obowiązkowi, zarówno w przypadku nabycia obcego obywatelstwa - art. 11 ust. 1 ustawy z 20 stycznia 1920 r., jak i przyjęcia urzędu publicznego lub wstąpienia do służby wojskowej w państwie obcym bez wymaganej zgody - art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. Skoro skarżący podlegał powszechnemu obowiązkowi wojskowemu w Polsce w dacie nabycia obywatelstwa izraelskiego (15 maja 1948 r.), a także w okresie, w którym wg domniemań Wojewody Łódzkiego, także przyjętego przez Prezesa URIC, miałby ewentualnie pełnić czynną służbę wojskową w Izraelu - (15 maj 1948 - 1 październik 1949 r.) - i nie uzyskał zwolnienia od takiego powszechnego obowiązku wojskowego od Ministra Spraw Wojskowych, nie mógł on, w oparciu o wskazany w uzasadnieniu decyzji z 14 września 2006 r. - art. 11 ust. 2 ustawy z 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego, utracić obywatelstwa polskiego. Jednoznacznie pozytywne ustalenie kwestii stosunku odwołującego się do powszechnego obowiązku wojskowego w Polsce - w sensie podlegania takiemu obowiązkowi - sprawia, iż zaistnienie zdarzeń w postaci tak nabycia obcego obywatelstwa jak i nawet czynnej służby wojskowej w wojsku izraelskim, jest nieistotne prawnie wobec treści art. 11 ustawy z 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego i art. 6 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych w przedmiocie wykonania ustawy z 20 stycznia 1920 r. I chociaż istotnie art. 11 ust. 2 ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego z dnia 20 stycznia 1920 r. przewidywał utratę obywatelstwa polskiego między innymi przez wstąpienie do służby wojskowej w państwie obcym bez zgody właściwego wojewody, to w przedmiotowym wypadku zdarzenie wymagane tymże przepisem w ogóle nie nastąpiło. Jak bowiem wynika z oficjalnego zaświadczenia Wojska Obrony Izraela z dnia 29 sierpnia 2005 r. strona była żołnierzem sił rezerwowych w okresie od 2 października 1949 do 14 sierpnia 1982 r. Zapis ten w sposób nie budzący wątpliwości informuje, że skarżący nie odbywał czynnej służby wojskowej w armii izraelskiej, albowiem gdyby podjął takową, Wojsko dysponowałoby stosowną dokumentacją. Tymczasem według informacji uzyskanych z Sił Obronnych Izraela, Urząd ten posiada w swej dokumentacji odnośnie jego osoby jedynie zapis o powołaniu z dniem 2 października 1949 r. do służby w rezerwowej i zwolnieniem z rezerwy z dniem 14 sierpnia 1982 r., co oddaje zaświadczenie z dnia 29 sierpnia 2005 r. Niezależnie od powyższego podano, iż skarżący ponownie wystąpił do Wojsk Obrony Izraela z prośbą o wydaniem zaświadczenia wojskowego przedstawiającego pełen przebieg jego służby wojskowej.
Prezes Urzędu do Spraw Repatriantów i Cudzoziemców - w odpowiedzi na skargę - wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumenty przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Uzasadnienie prawne
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m.in. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - zwanej dalej: P.p.s.a. (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego.
Sąd, badając legalność zaskarżonej decyzji w oparciu o wyżej powołane przepisy i w granicach sprawy, nie będąc jednak związany - stosownie do art. 134 P.p.s.a. - zarzutami i wnioskami skargi, nie uwzględnił skargi. Uznał, iż zaskarżona decyzja Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z 9 maja 2007 r. i utrzymana nią w mocy decyzja Wojewody Łódzkiego z 14 września 2006 r., nie naruszają prawa w stopniu kwalifikującym je do wyeliminowania z obrotu prawnego.
Dokonując oceny zaskarżonej decyzji, jak i utrzymanej nią w mocy decyzji organu pierwszej instancji, pod względem ich zgodności z prawem należy stwierdzić, iż organy prawidłowo przyjęły, że dla ustalenia podstawy nabycia lub utraty obywatelstwa polskiego właściwe są przepisy obowiązujące w chwili zdarzenia lub czynności, na skutek których nastąpiło nabycie lub utrata obywatelstwa polskiego. Stosownie więc do art. 11 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 7, poz. 44, z późn. zm.), która to ustawa obowiązywała w chwili zaistnienia zdarzeń mających znaczenie dla stwierdzenia utraty lub posiadania obywatelstwa polskiego przez stronę skarżącą, "obywatel polski tracił obywatelstwo:
1)
przez nabycie obcego obywatelstwa;
2)
przez przyjęcie urzędu publicznego lub wstąpienie do służby wojskowej w państwie obcym bez zgody właściwego wojewody (Komisarza Rządu m.st. Warszawy), wyrażonej, w przypadku zamiaru wstąpienia do służby wojskowej w państwie obcym, w porozumieniu z właściwym dowódcą okręgu korpusu.
Osoby obowiązane do czynnej służby wojskowej, nabyć mogą obywatelstwo obce nie inaczej, jak po uzyskaniu zwolnienia od powszechnego obowiązku wojskowego, zgodnie z obowiązującymi przepisami, w przeciwnym razie wobec Państwa Polskiego nie przestaną być uznawane za obywateli polskich".
Jak wynika z całokształtu materiału dowodowego sprawy wątpliwości i sporu nie budziły okoliczności takie jak nabycie przez skarżącego w dniu 14 maja 1948 r. obywatelstwa obcego, tj. izraelskiego, podleganie w wymienionej dacie obowiązkowi służby wojskowej (wtedy skarżący miał 20 lat), braku zwolnienia od powszechnego obowiązku wojskowego zgodnie z obowiązującymi przepisami. Fakty te w świetle brzmienia przytoczonego art. 11 pkt 1 i jego ostatniego zdania -jak słusznie zauważył organ - świadczą o tym, że skarżący nie utracił obywatelstwa polskiego z dniem nabycia obywatelstwa Państwa Izrael.
Niemniej jednak, aby doszło do całkowitego wykluczenia utraty przez skarżącego obywatelstwa polskiego nie wystarczyło tylko spełnienie przesłanek ze wskazanej części regulacji prawnej, ale konieczne było też ustalenie, czy owa utrata nie nastąpiła na skutek wyczerpania przesłanek z art. 11 pkt 2 cytowanej ustawy o obywatelstwie w postaci przyjęcia urzędu publicznego lub wstąpienia do służby wojskowej w państwie obcym bez zgody właściwego organu państwa polskiego. Wokół spełnienia i udowodnienia tej przesłanki w trakcie postępowania administracyjnego powstał spór. Wyjaśnienie tej okoliczności (w sensie jej istnienia lub nieistnienia) - jako mającej istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy -wymagało przeprowadzenia postępowania dowodowego.
Organy rozpoznające sprawę - mając na uwadze fakt, iż są obowiązane stosownie do art. 7 i 77 § 1 k.p.a., do podejmowania ciągu czynności procesowych mających na celu zebranie i rozpatrzenie całego materiału dowodowego - wzywały kilkakrotnie skarżącego, działającego przez pełnomocnika będącego adwokatem, do uzupełnienia materiału dowodowego sprawy o zaświadczenie władz wojskowych Izraela dotyczące czynnej służby wojskowej w wojsku izraelskim. Strona skarżąca, na jedno z wezwań organu pierwszej instancji, w załączeniu pisma z 6 czerwca 2006 r. przedłożyła zaświadczenie Wojska Obrony Izraela z 29 sierpnia 2005 r. o obowiązkowej służbie rezerwowej, z którego wynikało, że strona należała do sił rezerwowych od 2 października 1949 r. do 14 sierpnia 1982 r. z mocy ustawy "O służbie obronnej" (...) nakładającej na każdego obywatela i stałego mieszkańca Państwa Izrael obowiązek służby. Zaświadczenie to zawierało także dopisek oznaczony symbolem "*", o treści mówiącej, iż "niniejsze zaświadczenie ustosunkowuje się do okresu w którym wyżej wymieniony odbywał służbę tylko i wyłącznie w siłach rezerwowych. Niniejszy dokument nie świadczy o tym czy wyżej wymieniony służył albo nie w obowiązkowej lub zawodowej służbie wojskowej". Wobec przytoczonej treści zaświadczenia Wojewoda Łódzki pismem z 19 czerwca 2006 r. wezwał ponownie pełnomocnika do uzupełnienia materiału dowodowego o zaświadczenie władz wojskowych Izraela dotyczące czynnej służby wojskowej w wojsku izraelskim, wyjaśniając jednocześnie, że dotychczas przesłane zaświadczenie odnosi się wyłącznie do okresu, w którym strona odbywała służbę rezerwową. W odpowiedzi pełnomocnik wniósł o podjęcie decyzji w oparciu o nadesłane zaświadczenie wojskowe, podając iż z informacji uzyskanych od mocodawcy wynika, że nie jest on w stanie uzyskać z Wojsk Obrony Izraela innego zaświadczenia. Kolejne wezwania do przedłożenia zaświadczenia dokumentującego przebieg służby w izraelskiej armii, z zakreślaniem terminów do jego przedłożenia (ostatecznym był 30 marca 2007 r.), kierował organ drugiej instancji w trakcie postępowania odwoławczego, ze wskazaniem, iż przedłożone zaświadczenie nie świadczy o tym czy skarżący służył albo nie w czynnej lub zawodowej służbie wojskowej. W załączeniu jednego z wezwań nawet dołączono wzór takiego zaświadczenia. Działając w ten sposób organy wypełniły dyspozycję art. 9 k.p.a. Natomiast pełnomocnik skarżącego przez cały tok postępowania administracyjnego utrzymywał, że mocodawca nie jest w stanie uzyskać innego zaświadczenia wojskowego, przy czym nie poparł tych twierdzeń żadnym stosownym dokumentem. Tymczasem w skardze podał, iż skarżący ponownie wystąpił do Wojsk Obrony Izraela z prośbą o wydanie zaświadczenia wojskowego przedstawiającego pełen przebieg jego służby wojskowej.
Celem przedstawionych działań organów było uzyskanie dowodu, któryby wskazywał czy skarżący wstąpił bądź nie do służby wojskowej w państwie obcym bez zgody właściwego organu. Postępowanie organów w tym kierunku było w pełni uzasadnione, jako że "zaświadczenie o obowiązkowej służbie rezerwowej", będące częścią materiału dowodowego w sprawie, zawierało jedynie informację o służbie skarżącego w rezerwie, nie zawierało z kolei informacji obejmującej okres pomiędzy datą nabycia obywatelstwa izraelskiego a datą powołania do służby w rezerwie, czyli ewentualnego odbywania lub nie czynnej służby w wojsku obcym, w konsekwencji nie obejmowało przebiegu całej służby wojskowej.
Powyższe oznacza więc, iż Sąd nie podzielił twierdzeń skarżącego, że z zaświadczenia w sposób nie budzący wątpliwości można wywieść, iż nie odbywał on czynnej służby wojskowej w armii izraelskiej. Ponadto strona skarżąca nie wykazała, iż mocodawca nie jest w stanie uzyskać zaświadczenia innego, od tego które przedłożył, jako że w aktach administracyjnych sprawy znajdują się jedynie pisma pełnomocnika skarżącego, w których informuje o takiej sytuacji organy, ale nie popiera tych informacji żadnym dokumentem świadczącym o podejmowaniu bądź podjęciu jakichkolwiek starań o wydanie zaświadczenia stosownej treści z Wojsk Obrony Izraela i że wydania takiego zaświadczenia mu odmówiono. W skardze również pełnomocnik skarżącego tylko gołosłownie stwierdza fakt ponownego wystąpienia mocodawcy do Wojsk Obrony Izraela z prośbą o wydaniem zaświadczenia wojskowego przedstawiającego pełen przebieg jego służby wojskowe. Niemniej jednak zauważenia wymaga, iż nawet gdyby powoływana okoliczność na tym etapie sprawy (czyli w postępowaniu sądowoadministracyjnym) została w powyższy sposób uprawdopodobniona to i tak nie mogłaby odnieść żadnego skutku dla skarżącego.
W ocenie Sądu, analiza czynności procesowych dokonanych przez organy w trakcie postępowania administracyjnego, pozwala na stwierdzenie, iż organy prowadzące postępowanie nie dopuściły się naruszenia przepisów postępowania administracyjnego. Organy - zgodnie z art. 7 i 77 § 1 k.p.a. - zebrały i rozpatrzyły w sposób wyczerpujący i sumienny cały materiał dowodowy. Przy tym miały na uwadze, iż ciężar dowodu spoczywa na organie administracji i nie może być przerzucany na stronę. Jeżeli więc strona przedstawi niepełny materiał dowodowy, organ ma obowiązek z własnej inicjatywy go uzupełnić i tego obowiązku organy nie zaniechały w sprawie. Nie oznacza to jednak, iż strona była zwolniona od współdziałania w realizacji tego obowiązku, zwłaszcza że udowodnienie niepełnienia służby w obcym wojsku mogłoby doprowadzić do rezultatów korzystnych dla strony. Chociaż więc z art. 7 i 77 k.p.a. wynika, że postępowanie dowodowe oparte jest na zasadzie oficjalności, która nakłada na organy administracji publicznej obowiązek gromadzenia i oceny materiału dowodowego, nie wyklucza jednak inicjatywy dowodowej stron postępowania. Postawienie takiej tezy jest tym bardziej uprawnione, gdyż nie zawsze organ może z taką inicjatywą występować z urzędu, albowiem - jak w sprawie -zauważa Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców, czego skarżący nie kwestionuje, zaświadczenie o przebiegu służby wojskowej z uwagi na obowiązujące w Izraelu przepisy o ochronie danych osobowych - może uzyskać tylko osoba bezpośrednio zainteresowana. Innymi słowy strona winna więc przyczynić się do udowodnienia faktów stanowiących podstawę jej żądania, zwłaszcza w sytuacji gdy organ nie może działać z urzędu i daje jej kilkakrotnie podczas postępowania taką możliwość przez kierowanie do niej wezwań o uzupełnienie materiału dowodowego sprawy. W interesie strony leżało bowiem podanie do wiadomości organów wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym przedstawienie właściwego zaświadczenia. Tymczasem strona takiego zaświadczenia nie przedkłada, do tego nawet żąda wydania decyzji na podstawie zebranego dotąd materiału dowodowego.
W tej sytuacji uprawnionym było uznanie przez organy, iż nieprzedłożenie przez zainteresowanego wskazywanego konkretnie zaświadczenia, uniemożliwia wykluczenie podjęcia służby wojskowej w wojsku obcym, co jest uprawdopodobnione nie kwestionowaną przez skarżącego okolicznością powszechnego poboru mężczyzn narodowości żydowskiej do wojska w czasie konfliktów w okresie powstawania Państwa Izrael. Konkluzja taka jest zgodna z logicznymi zasadami rozumowania. Przeciwne rozumowanie mogłoby doprowadzić do wydania rozstrzygnięcia zgodnie z wnioskiem strony, pomimo uzasadnionych wątpliwości, co do stanu faktycznego w kwestii miarodajnej dla sprawy. Sytuacja taka byłaby nie do pogodzenia z konstytucyjną zasadą państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP) i naruszała zasadę swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, wówczas gdy strona domaga się potwierdzenia określonego stanu prawnego (zob. wyrok WSA z 2 listopada 2006 r., sygn. akt IV SA/Wa 1602/06, niepubl.).
W tym stanie rzeczy organy słusznie uznały, iż skarżący wypełnił przesłankę z art. 11 pkt 2 ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego, co skutkowało utratą obywatelstwa polskiego. Zatem nie doszło również do naruszenia ww. przepisów prawa materialnego.
W świetle powyższych wywodów i treści art. 11 ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego nie można zgodzić się z poglądem skarżącego prezentowanym w skardze, jakoby utrata obywatelstwa polskiego zarówno w przypadku nabycia obywatelstwa obcego, jak i wstąpienia do służby wojskowej, uzależniona była od uzyskania zwolnienia od powszechnego obowiązku wojskowego zgodnie z obowiązującymi przepisami, któremu skarżący podlegał w momencie nabycia obywatelstwa izraelskiego, jak i w okresie pomiędzy tym nabyciem a przejściem do rezerwy i zwolnienia takowego nie uzyskał.
Sąd badając legalność zaskarżonej decyzji w oparciu o powołane przepisy i w aspekcie uchybień, które byłby zobowiązany wziąć pod uwagę z urzędu, doszedł do przekonania, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Zaskarżona decyzja nie naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, jak również innych przepisów postępowania, w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W tym stanie rzeczy - na mocy art. 151 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.
